Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐ 868 ‐
-575x575.jpg)
Ὁ Παπουλάκος, ὅταν μιλοῦσε στόν λαό γιά τά ἔργα πού ἀντέχουν στή δοκιμασία τῆς φωτιᾶς, χρησιμοποιοῦσε μιά ζωντανή παραβολή: «Ἕνας εἶχε τρεῖς φίλους, πού θυσιαζόταν γι’ αὐτούς. Κάποτε, ὅμως, ὁ ἴδιος ἔτυχε νά κατηγορηθεῖ, νά συρθεῖ στά δικαστήρια καί νά κινδυνεύσει νά καταδικαστεῖ. Ἀπό τούς τρεῖς φίλους, ὁ ἕνας ἔμεινε ψυχρός καί ἀδιάφορος, ἀσυγκίνητος μπροστά στήν κρίση τοῦ φίλου του. Ὁ δεύτερος τόν λυπήθηκε, πῆγε μέχρι τήν πόρτα τοῦ δικαστηρίου, ἀλλά δέν τοῦ ἐπέτρεψαν νά μπεῖ μέσα κι ἔφυγε. Ὁ τρίτος, ὅμως, ἀγωνίστηκε γιά τή σωτηρία τοῦ φίλου του. Παρουσιάστηκε ὁ ἴδιος ὡς μάρτυρας ὑπεράσπισης καί κατάφερε νά τόν δικαιώσει». «Κι ὁ καθένας μας –ἔλεγε ὁ Παπουλάκος– ἔχει τρεῖς φίλους σ’ αὐτή τή ζωή καί θυσιάζεται γι’ αὐτούς. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ περιουσία μας, ὁ δεύτερος ἡ οἰκογένειά μας καί ὁ τρίτος τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Ὅταν, ὅμως, πέφτει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς ζωῆς καί παρουσιαζόμαστε στό δικαστήριο τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, ὁ πρῶτος φίλος μας, ἡ περιουσία μας, μένει ψυχρή καί ἀδιάφορη γιά τήν τύχη μας. Ὁ δεύτερος, οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι μας, ἔρχονται μέχρι τόν τάφο μας, ἀλλά, μή μπορώντας νά διαβοῦν πιό πέρα, φεύγουν καί μᾶς ξεχνοῦν. Καί μένει ὁ τρίτος, ἄν ἔχουμε, βέβαια, τέτοιον φίλο. Εἶναι τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι ἁπλῶς τά καλά μας ἔργα, ἐκεῖνα πού γίνονται ἀπό καλοσύνη ἤ συμπόνια, γιατί ἔτσι ὑποδεικνύει ἡ συνείδησή μας, ἀλλά ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό τήν ἀγαπῶσα καρδιά μας, πού ἔγιναν πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας, πρός τό ὀρφανό, τόν δυστυχισμένο, τόν ἀδικημένο, τόν κουρασμένο, τόν ἀπογοητευμένο, ἐκεῖνον, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό».
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ
Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»
ETOΣ 73ον 10 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3767).
Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ γεροντισμός. Πρόκειται γιά τήν τάση ὁμαδοποίησης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὑπό τή σκέπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἑνός γέροντος – πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἡ ἀπόλυτη αὐθεντία· ὁ λόγος του εἶναι «εὐαγγέλιο». Συχνά, τό φαινόμενο ὑποδαυλίζεται ἀπό τούς ἴδιους τούς γέροντες, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, ἱκανοποιοῦν τή ματαιοδοξία τους. Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ γέροντος δέν πρέπει νά εἶναι ἡ δημιουργία ὀπαδῶν, ἀλλ’ ἡ εἰς Χριστόν προαγωγή τῶν πνευματικῶν του τέκνων.Ὁ ἴδιος ὀφείλει νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ἑνώνει τούς πιστούς μέ τόν Χριστό, διασπώντας τά τείχη πού ὀρθώνονται μεταξύ τους, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τά παραπάνω, συμπεραίνεται ὅτι χρειάζεται μεγάλη διάκριση καί προσοχή γιά νά ἀποφεύγουμε τούς πειρασμούς πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί λαμβάνουν ποικίλες μορφές, κατά καιρούς. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν Σωτήρα Χριστό. Δέν ἀκολουθοῦμε φανατικές καί ὑποκειμενικές ἀνθρώπινες διδασκαλίες, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί παραμένει ἀνόθευτο στούς αἰῶνες.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»
ETOΣ 73oν 3 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3766)
«...Ξέρετε τί κάνουν οι κοσμικοί και τί κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι; Οι κοσμικοί κοιτάζουν η αυλή τους να είναι καθαρή. Το σπίτι μέσα δεν τους ενδιαφέρει αν έχη σκουπίδια. Σκουπίζουν την αυλή και πετούν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι! Σού λέει: «Οι άλλοι την αυλή βλέπουν, δεν βλέπουν μέσα το σπίτι». Μέσα μου δηλαδή ας έχω σκουπίδια, όχι όμως έξω! Τους ενδιαφέρει να τους καμαρώνουν οι άλλοι. Ενώ οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν το σπίτι μέσα να είναι καθαρό. Δεν τους ενδιαφέρει τί θα πη ο κόσμος, γιατί ο Χριστός κατοικεί στο σπίτι, στην καρδιά, δεν κατοικεί στην αυλή».
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»
Ἡ ἱστορία τῶν δύο ἀποστόλων μᾶς ὁδηγεῖ σέ τρία πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τό πρῶτο: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν ἀνάμεσα στούς Μεγάλους τῆς ἱστορίας καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὅμως ἀπό ἀνάμεσά τους βγεῖ τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μποροῦν νά παραμείνουν Μεγάλοι, ὄχι ὅμως Ἅγιοι, γιατί ἡ ἁγιότητα δέν στηρίζεται στό πεῖσμα καί στόν ἐγωισμό. Στηρίζεται στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση, στήν ὑποχωρητικότητα, στόν ἀγώνα γιά τήν ἑνότητα. Τό δεύτερο: Δέν ὑπάρχουν ἀλάθητοι στήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχουν αὐθεντίες. Ὁ μόνος ἀλάθητος καί ἡ μοναδική αὐθεντία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἀπόψεις, ἔντονες διαφωνίες, ἀλλά νά ἀντιμετωπίζονται μέσα στό συνοδικό πλαίσιο λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἀλαθήτου, ἔχουμε αἵρεση, πού ἔχει πληρώσει ἀκριβά ἡ χριστιανική Ἐκκλησία στήν πορεία τῆς ἱστορίας της, γιατί ὁδήγησε στό μεγαλύτερο χριστιανικό σχίσμα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὑπάρχει καί ἕνα τρίτο συμπέρασμα: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, στό κοινωνικό, πολιτικό, οἰκογενειακό. Ἀλίμονο, ὅμως, ἄν αὐτές ὁδηγοῦν σέ ρήξεις καί προκαλοῦν ἐμφυλιοπολεμικές συνθῆκες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά λυθοῦν εἶναι στό πλαίσιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας, πού ἐπιτυγχάνονται μόνο μέσα ἀπό τίς δημοκρατικές διαδικασίες, τίς ὁποῖες πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας δίδαξε καί πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ἑβδομαδιαῖο φύλλο ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»
Ό,τι και να κάνουμε, ταπείνωση‐αγάπη‐αρχοντιά χρειάζεται. Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Όσο μπορούμε, να κάνουμε ό,τι είναι δύσκολο στον διάβολο και εύκολο στον άνθρωπο. Η αγάπη και η ταπείνωση είναι δύσκολες στον διάβολο και εύκολες στον άνθρωπο. Και ένας φιλάσθενος που δεν μπορεί να κάνει άσκηση, μπορεί να νικήσει τον διάβολο με την ταπείνωση. Σε ένα λεπτό μέσα μπορεί ο άνθρωπος να γίνει Άγγελος ή ταγκαλάκι. Πώς; Με την ταπείνωση ή την υπερηφάνεια. Τί, μήπως χρειάσθηκαν ώρες για να γίνει ο Εωσφόρος από Άγγελος διάβολος; Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε. Ο ευκολότερος τρόπος για να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Γι' αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»
Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου...» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει... «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.
ΛΟΓΟΙ Α’ ‐ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α’ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1998
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Θὰ μιλήσω πρῶτα στὰ Ἀγγλικὰ καὶ μετὰ στὰ Ρωσικὰ ἐπειδὴ νοιώθω ὅτι εἶναι τρομερὰ σημαντικὸ νὰ εἴμαστε ἕνα στὸ βάθος τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς μας τούτη τὴν ἠμέρα ποὺ μνημονεύουμε ὅλους τοὺς ἁγίους αὐτοῦ τοῦ τόπου.
Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχει κάποιος ἀνάμεσα μας ποὺ νὰ εἶναι πρόσφυγας καθῶς ἦταν ἡ γενιά μου καὶ ἐκείνη τῶν γονιῶν μου μετὰ τὴν Ἐπανάνσταση, καὶ γι’ αὐτὸ ἴσως δὲν ἀντιλαμβάνεστε τόσο ἔντονα ὅσο ἐμεῖς, τὶ σήμαινε νὰ ζοῦμε σὲ χῶρες διασκορπισμένες στὸν κόσμο, τῶν ὁποίων τὴ γλώσσα δὲν γνωρίζαμε, τὰ ἔθιμα τους μᾶς ἦταν ξένα, ποὺ οἱ λαοὶ τους δὲν μᾶς ἔβλεπαν σὰν ἀδέλφια τοῦ δικοῦ τους ἔθνους, καὶ πόσο ἀπίστευτα ὑπέροχο ἦταν νὰ πηγαίνουμε σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Δύσης καὶ ν’ ἀνακαλύπτουμε δύο πράγματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι σὲ κάθε χώρα ὑπῆρχε μιὰ περίοδος ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀδιαίρετη, καὶ ὅτι μοιραστήκαμε τοὺς Ἁγίους τῶν αἰώνων ἐκείνων, ὅτι γίναμε ἕνα μ’ ἕναν ἀναρίθμητο ἀριθμὸ ἁγίων ποὺ ὁ λαὸς αὐτῆς τῆς χώρας κι ἄλλων χωρῶν τῆς Δύσης σεβάστηκε, ἀγάπησε, μιμήθηκε. Κι ἐπίσης, πόσο ὑπέροχο ἦταν νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι, ἀκόμα καὶ τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία βρέθηκε διαιρεμένη, καὶ ὅλο καὶ περισσότερο ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ὑπῆρχε ἕνα πράγμα ποὺ μᾶς ἕνωνε ἀναπόσπαστα στὸ βάθος τῆς ὕπαρξης μας – ὅτι εἴμασταν λαὸς τοῦ Χριστοῦ,καὶ ὅτι αὐτὸς ὁ λαὸς ποὺ ἀρχικὰ φάνηκε σ’ ἐμᾶς ξένος, ἐχθρικός, ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν διατηρήσει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, σ’ αὐτὴ τὴ γῆ καὶ σὲ τόσους ἄλλους τόπους, τὴν πίστη στὸν Χριστὸ ὡς τὸν Ἐναθρωπίσαντα Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Σωτῆρα τῆς ἀνθρωπότητας . Βλέπαμε στὸν κάθε ἄνθρωπο κάποιον ποὺ ἦταν ἀδελφὸς, φίλος ἐν Χριστῷ, ποὺ χωριστήκαμε λόγω τῶν ἱστορικῶν συμβάντων, ἀλλὰ ποὺ εἴμασταν στὸ βάθος ἕνα .
Ἀντιληφθήκαμε ἐπίσης τότε καὶ κάτι ἄλλο, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ ἄλλων τόπων ποὺ γνωρίζαμε ὅτι ἦταν Ὀρθόδοξοι ἅγιοι καὶ τοὺς διαδόχους τους, ποὺ ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοία ἀνῆκαν σὲ ἄλλες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ ὅτι εἴμασταν ριζωμένοι ἀναπόσπαστα, ριζωμένοι βαθιὰ στὸν Χριστὸ καὶ ὅτι κι ἐκεῖνοι ἦταν ἕνα μ’ ἐμᾶς καὶ μᾶς εἶχαν δεχτεῖ, ἐμᾶς τοὺς ξένους, σὰν ἀδέλφια ἐν Χριστῷ, ὄχι ἀπαιτώντας ἀπὸ ἐμᾶς ἑνότητα πίστεως, ἀλλὰ προσφέροντας μας ἀπὸ τὸ βάθος τῆς κοινῆς πίστης ποὺ εἴχαμε, τὴν ἀγάπη, τὴ συμπόνοια, τὴ στήριξη ποὺ τόσο ἀπελπισμένα χρειαζόμασταν. Ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε τοὺς Ἁγίους αὐτῆς τῆς χώρας ὡς Ὀρθόδοξους Ἁγίους στοὺς ὁποίους ἀνήκουμε, οἱ ὁποῖοι μᾶς δέχτηκαν μὲ τὴ χαρὰ τῆς ἀδελφοσύνης, ἀλλὰ ἐπίσης ὡς τοὺς ἀναρίθμητους ἁγίους τῶν μετέπειτα χρόνων μὲ τοὺς ὁποίους ἔχουμε τὰ πάντα κοινὰ, ἄν πράγματι ἔχουμε κοινὴ τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ καὶ μιὰ ζωὴ ἄξια τῆς δικῆς Του ζωῆς καὶ πίστης. Ἡ χώρα αὐτὴ δὲν ἔγινε γιὰ ἐμᾶς τόπος ἐξορίας, ἀλλὰ τόπος καλωσορίσματος· ὄχι μιὰ γῆ ξένη, ἀλλὰ τόπος ὅπου μᾶς προσφέρθηκε ἡ ἀγάπη, ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, ἐν ὀνόματι τῆς ἀνθρωπότητας.
Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ σήμερα, αὐτὴ τὴ μέρα, τὴ μέρα ποὺ γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Βρετανίας καὶ τῆς Ἰρλανδίας, δὲν θυμόμαστε μόνο μ’ εὐγνωμοσύνη ὅλους ἐκείνους τοὺς Ἁγίους ποὺ μᾶς δέχτηκαν ἐπειδὴ εἴμασταν δικοί τους, ἀλλὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κράτησαν τὴ μνήμη τους καὶ μᾶς δέχτηκαν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Πόσο ὑπέροχο ἦταν! Καὶ πόσο εὔκολα σταματᾶμε νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε ὅταν ὑποχωρεῖ ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία, ἡ μοναξιά.Τώρα εἶναι εὔκολο νὰ πᾶμε σὲ χῶρες τῆς Δύσης γιὰ διάφορους λόγους, ἐπειδὴ πρακτικὰ κανένας δὲν εἶναι πρόσφυγας ὅπως εἴμασταν ἐμεῖς καθὼς μᾶς εἶχαν ἀπορρίψει οἱ χῶρες μας, στερημένοι τῆς ἰθαγένειας μας ·μερικοί εἶναι, ἀλλὰ ὄχι ἡ πλειοψηφία καὶ οἱ λίγοι πρέπει νὰ θυμόμαστε καὶ νὰ νοιαζόμαστε.
Πρὸς τὸ παρὸν μιὰ ἀκόμα μεγαλύτερη τραγωδία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βίωσαν οἱ γονεῖς καὶ οἱ παπποῦδες μου διαδραματίζεται στὰ Βαλκάνια. Ὑπάρχουν πρόσφυγες κάθε εἴδους· ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν σὲ ὅλες τὶς ὁμάδες τῶν ἀνθρώπων˙ χρειάζονται τὴν προσευχή μας ὅποιοι κι ἄν εἶναι. Χρειάζονται συμπόνοια, κατανόηση, χρειάζεται νὰ σταθοῦμε δίπλα τους, νὰ προσευχηθοῦμε στοὺς ἁγίους κάθε χώρας τῆς Δύσης γιὰ νὰ ἁπλώσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος σ’ ἐκείνους ποὺ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι , ἔχουν ἀπορρίψει, ποὺ τοὺς φέρθηκαν μὲ ἄθλιο, ἀπάνθρωπο τρόπο, ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἔπρεπε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νὰ τοὺς δώσουν τὴ ζωή τους· ἤ στὸ ὄνομα τῆς ἀνθωπότητας, ἄν ὁ Χριστὸς δὲν ὑπάρχει στὴ ζωή τους, νὰ δοῦν σὲ κάθε πρόσωπο ἕναν ἄνδρα, μιὰ γυναῖκα, ἕνα παιδὶ ποὺ χρειάζεται συμπόνοια καὶ ἀγάπη.
Ἄς θυμηθοῦμε σήμερα, καθὼς μνημονεύουμε τοὺς Ἁγίους αὐτῆς τῆς γῆς ποὺ σήμαιναν γιὰ ἐμᾶς τοὺς πρόσφυγες τόσα πολλὰ, ἄς τοὺς θυμηθοῦμε μ’ εὐγνωμοσύνη καὶ ἄς προσευχηθοῦμε ἡ εὐλογία τους νὰ μᾶς ἐπισκιάσει ὅλους, καὶ ν’ ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶναι στὶς μέρες μας ἀνὰ τὸν κόσμο πρόσφυγες, ἄστεγοι, διωκόμενοι, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἀπέρριψαν, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη τὴν συμπόνοια καὶ τὴν ἀγάπη μας, πέρα ἀπὸ τὸ κόστος ποὺ ἔχει αὐτὸ στὰ συναισθήματα ἤ στὴ ζωή μας. Ἀμήν!
Πηγή: https://agiazoni.gr
Ο Ιούδας κατάλαβε ότι αυτό ήταν λάθος, ότι ήταν αθώος ο Χριστός, ότι δεν έπρεπε να Τον προδώσει. Από εκεί και μετά όμως, γιατί δεν έγινε αυτό μετάνοια; Αν χρησιμοποιήσουμε αυτό το κριτήριο ίσως να μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι έλειπε η αγάπη.
Για να με κερδίσει ο Θεός- Εκδόσεις Επιστροφή
Πηγή:https://anastasiosk.blogspot.com
Πάσχα τοῦ Κυρίου, Πάσχα, καί πάλι θά πῶ Πάσχα, πρός τιμή τῆς Ἁγίας Τριάδας. Αὐτή εἶναι ἡ γιορτή τῶν γιορτῶν καί τό πανηγύρι τῶν πανηγυριῶν, πού ξεπερνᾶ τόσο πολύ ὅλες τίς ἄλλες, ὄχι μόνο τίς ἀνθρώπινες καί ἀπό τά κάτω προερχόμενες, ἀλλά ἀκόμη καί τίς γιορτές τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ καί αὐτές πού τελοῦνται πρός τιμήν Του, ὅσο ξεπερνᾶ ὁ ἥλιος τούς ἀστέρες [...]. Σήμερα αὐτή τήν Ἀνάσταση γιορτάζουμε, ὄχι πιά ὡς κάτι πού ἐλπίζουμε, ἀλλ᾽ ἤδη ὡς γεγονός, πού συνάζει κοντά της ὅλο τόν κόσμο. Ὁ καθένας λοιπόν ἄς προσφέρει ὡς καρπό κάτι διαφορετικό τόν καιρό αὐτό, καί ἄς φέρει δῶρο γιορτινό, ἤ μικρό ἤ μεγάλο, ἀπ᾽ ὅσα εἶναι πνευματικά κι ἀγαπητά στόν Θεό, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις του. Γιατί, δῶρο ἀντάξιο πρός τήν γιορτή, μόλις καί μετά βίας θά μποροῦσαν νά πετύχουν καί οἱ ἄγγελοι, οἱ πρῶτοι νοεροί καί καθαροί, καί ἐπόπτες καί μάρτυρες τῆς θεϊκῆς δόξας, ἔστω κι ἄν εἶναι ἐφικτό σ᾽ αὐτούς κάθε εἶδος ὑμνολογίας.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Πηγή: https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/fk.asp?content=content&main=index.htm
