Οἱ Ἅγιοι Πάντες τῆς Βρετανίας καὶ τῆς Ἰρλανδίας Anthony Bloom

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θὰ μιλήσω πρῶτα στὰ Ἀγγλικὰ καὶ μετὰ στὰ Ρωσικὰ ἐπειδὴ νοιώθω ὅτι εἶναι τρομερὰ σημαντικὸ νὰ εἴμαστε ἕνα στὸ βάθος τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς μας τούτη τὴν ἠμέρα ποὺ μνημονεύουμε ὅλους τοὺς ἁγίους αὐτοῦ τοῦ τόπου.

Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχει κάποιος ἀνάμεσα μας ποὺ νὰ εἶναι πρόσφυγας καθῶς ἦταν ἡ γενιά μου καὶ ἐκείνη τῶν γονιῶν μου μετὰ τὴν Ἐπανάνσταση, καὶ γι’ αὐτὸ ἴσως δὲν ἀντιλαμβάνεστε τόσο ἔντονα ὅσο ἐμεῖς, τὶ σήμαινε νὰ ζοῦμε σὲ χῶρες διασκορπισμένες στὸν κόσμο, τῶν ὁποίων τὴ γλώσσα δὲν γνωρίζαμε, τὰ ἔθιμα τους μᾶς ἦταν ξένα, ποὺ οἱ λαοὶ τους δὲν μᾶς ἔβλεπαν σὰν ἀδέλφια τοῦ δικοῦ τους ἔθνους, καὶ πόσο ἀπίστευτα ὑπέροχο ἦταν νὰ πηγαίνουμε σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Δύσης καὶ ν’ ἀνακαλύπτουμε δύο πράγματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι σὲ κάθε χώρα ὑπῆρχε μιὰ περίοδος ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀδιαίρετη, καὶ ὅτι μοιραστήκαμε τοὺς Ἁγίους τῶν αἰώνων ἐκείνων, ὅτι γίναμε ἕνα μ’ ἕναν ἀναρίθμητο ἀριθμὸ ἁγίων ποὺ ὁ λαὸς αὐτῆς τῆς χώρας κι ἄλλων χωρῶν τῆς Δύσης σεβάστηκε, ἀγάπησε, μιμήθηκε. Κι ἐπίσης, πόσο ὑπέροχο ἦταν νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι, ἀκόμα καὶ τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία βρέθηκε διαιρεμένη, καὶ ὅλο καὶ περισσότερο ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ὑπῆρχε ἕνα πράγμα ποὺ μᾶς ἕνωνε ἀναπόσπαστα στὸ βάθος τῆς ὕπαρξης μας – ὅτι εἴμασταν λαὸς τοῦ Χριστοῦ,καὶ ὅτι αὐτὸς ὁ λαὸς ποὺ ἀρχικὰ φάνηκε σ’ ἐμᾶς ξένος, ἐχθρικός, ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν διατηρήσει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, σ’ αὐτὴ τὴ γῆ καὶ σὲ τόσους ἄλλους τόπους, τὴν πίστη στὸν Χριστὸ ὡς τὸν Ἐναθρωπίσαντα Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Σωτῆρα τῆς ἀνθρωπότητας . Βλέπαμε στὸν κάθε ἄνθρωπο κάποιον ποὺ ἦταν ἀδελφὸς, φίλος ἐν Χριστῷ, ποὺ χωριστήκαμε λόγω τῶν ἱστορικῶν συμβάντων, ἀλλὰ ποὺ εἴμασταν στὸ βάθος ἕνα .

Ἀντιληφθήκαμε ἐπίσης τότε καὶ κάτι ἄλλο, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ ἄλλων τόπων ποὺ γνωρίζαμε ὅτι ἦταν Ὀρθόδοξοι ἅγιοι καὶ τοὺς διαδόχους τους, ποὺ ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοία ἀνῆκαν σὲ ἄλλες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ ὅτι εἴμασταν ριζωμένοι ἀναπόσπαστα, ριζωμένοι βαθιὰ στὸν Χριστὸ καὶ ὅτι κι ἐκεῖνοι ἦταν ἕνα μ’ ἐμᾶς καὶ μᾶς εἶχαν δεχτεῖ, ἐμᾶς τοὺς ξένους, σὰν ἀδέλφια ἐν Χριστῷ, ὄχι ἀπαιτώντας ἀπὸ ἐμᾶς ἑνότητα πίστεως, ἀλλὰ προσφέροντας μας ἀπὸ τὸ βάθος τῆς κοινῆς πίστης ποὺ εἴχαμε, τὴν ἀγάπη, τὴ συμπόνοια, τὴ στήριξη ποὺ τόσο ἀπελπισμένα χρειαζόμασταν. Ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε τοὺς Ἁγίους αὐτῆς τῆς χώρας ὡς Ὀρθόδοξους Ἁγίους στοὺς ὁποίους ἀνήκουμε, οἱ ὁποῖοι μᾶς δέχτηκαν μὲ τὴ χαρὰ τῆς ἀδελφοσύνης, ἀλλὰ ἐπίσης ὡς τοὺς ἀναρίθμητους ἁγίους τῶν μετέπειτα χρόνων μὲ τοὺς ὁποίους ἔχουμε τὰ πάντα κοινὰ, ἄν πράγματι ἔχουμε κοινὴ τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ καὶ μιὰ ζωὴ ἄξια τῆς δικῆς Του ζωῆς καὶ πίστης. Ἡ χώρα αὐτὴ δὲν ἔγινε γιὰ ἐμᾶς τόπος ἐξορίας, ἀλλὰ τόπος καλωσορίσματος· ὄχι μιὰ γῆ ξένη, ἀλλὰ τόπος ὅπου μᾶς προσφέρθηκε ἡ ἀγάπη, ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, ἐν ὀνόματι τῆς ἀνθρωπότητας.

Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ σήμερα, αὐτὴ τὴ μέρα, τὴ μέρα ποὺ γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Βρετανίας καὶ τῆς Ἰρλανδίας, δὲν θυμόμαστε μόνο μ’ εὐγνωμοσύνη ὅλους ἐκείνους τοὺς Ἁγίους ποὺ μᾶς δέχτηκαν ἐπειδὴ εἴμασταν δικοί τους, ἀλλὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κράτησαν τὴ μνήμη τους καὶ μᾶς δέχτηκαν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Πόσο ὑπέροχο ἦταν! Καὶ πόσο εὔκολα σταματᾶμε νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε ὅταν ὑποχωρεῖ ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία, ἡ μοναξιά.Τώρα εἶναι εὔκολο νὰ πᾶμε σὲ χῶρες τῆς Δύσης γιὰ διάφορους λόγους, ἐπειδὴ πρακτικὰ κανένας δὲν εἶναι πρόσφυγας ὅπως εἴμασταν ἐμεῖς καθὼς μᾶς εἶχαν ἀπορρίψει οἱ χῶρες μας, στερημένοι τῆς ἰθαγένειας μας ·μερικοί εἶναι, ἀλλὰ ὄχι ἡ πλειοψηφία καὶ οἱ λίγοι πρέπει νὰ θυμόμαστε καὶ νὰ νοιαζόμαστε.

Πρὸς τὸ παρὸν μιὰ ἀκόμα μεγαλύτερη τραγωδία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βίωσαν οἱ γονεῖς καὶ οἱ παπποῦδες μου διαδραματίζεται στὰ Βαλκάνια. Ὑπάρχουν πρόσφυγες κάθε εἴδους· ἄνθρωποι ποὺ ἀνήκουν σὲ ὅλες τὶς ὁμάδες τῶν ἀνθρώπων˙ χρειάζονται τὴν προσευχή μας ὅποιοι κι ἄν εἶναι. Χρειάζονται συμπόνοια, κατανόηση, χρειάζεται νὰ σταθοῦμε δίπλα τους, νὰ προσευχηθοῦμε στοὺς ἁγίους κάθε χώρας τῆς Δύσης γιὰ νὰ ἁπλώσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος σ’ ἐκείνους ποὺ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι , ἔχουν ἀπορρίψει, ποὺ τοὺς φέρθηκαν μὲ ἄθλιο, ἀπάνθρωπο τρόπο, ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἔπρεπε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νὰ τοὺς δώσουν τὴ ζωή τους· ἤ στὸ ὄνομα τῆς ἀνθωπότητας, ἄν ὁ Χριστὸς δὲν ὑπάρχει στὴ ζωή τους, νὰ δοῦν σὲ κάθε πρόσωπο ἕναν ἄνδρα, μιὰ γυναῖκα, ἕνα παιδὶ ποὺ χρειάζεται συμπόνοια καὶ ἀγάπη.

Ἄς θυμηθοῦμε σήμερα, καθὼς μνημονεύουμε τοὺς Ἁγίους αὐτῆς τῆς γῆς ποὺ σήμαιναν γιὰ ἐμᾶς τοὺς πρόσφυγες τόσα πολλὰ, ἄς τοὺς θυμηθοῦμε μ’ εὐγνωμοσύνη καὶ ἄς προσευχηθοῦμε ἡ εὐλογία τους νὰ μᾶς ἐπισκιάσει ὅλους, καὶ ν’ ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶναι στὶς μέρες μας ἀνὰ τὸν κόσμο πρόσφυγες, ἄστεγοι, διωκόμενοι, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς ἀπέρριψαν, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη τὴν συμπόνοια καὶ τὴν ἀγάπη μας, πέρα ἀπὸ τὸ κόστος ποὺ ἔχει αὐτὸ στὰ συναισθήματα ἤ στὴ ζωή μας. Ἀμήν!

 Πηγή: https://agiazoni.gr

Ας πάρουμε στα σοβαρά τη νίκη του Θεού - Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

  

Γιορτάζουμε σήμερα τη Ανάσταση του Χριστού που είναι η νίκη του Θεού κατά του θανάτου αλλά επίσης κατά του κακού. Αλλά τούτη η νίκη δεν κερδήθηκε μοναχά από τον Θεό. Όταν ο Υιός του Θεού έγινε Άνθρωπος υπερίσχυσε έναντι του κακού μέσα από την ανθρώπινη φύση Του με τη Θεική Του δύναμη. Και έτσι ας χαρούμε όχι μόνο με την αγάπη του Θεού, με το έλεος Του, με την μεγαλοπρέπεια Του, με την γενναιοδωρία Του, αλλά ας χαρούμε επίσης με το γεγονός ότι εμείς, ανθρώπινες υπάρξεις, είμαστε σε θέση να ενωθούμε με το Θεό κατά τέτοιο τρόπο ώστε μέσα μας και μέσα από εμάς το κακό μπορεί να καταστραφεί. Όχι μοναχά οι προσωπικές μας αμαρτίες, όχι μόνο η αδυναμία μας, αλλά «ο πονηρός», αυτός που είναι πειρασμός, αυτός που προσπάθησε στην έρημο να υπερισχύσει του Θεού μέσω της ανθρώπινης φύσης.

Ας είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για την νίκη Του αλλά ας χαρούμε κατανοώντας το βάθος, την απεραντοσύνη και τις άπειρες δυνατότητες της ανθρώπινη φύσης μας.

Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, ας θυμηθούμε ότι η νίκη του Χριστού για την ανθρωπότητα είναι επίσης ένα κάλεσμα για μας επειδή ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά ο αναστημένος Χριστός φέρει ακόμα στο σώμα Του τα σημάδια του Πάθους Του. Τα χέρια Του είναι ακόμα πληγωμένα από τα καρφιά, τα πόδια Του είναι ακόμα τρυπημένα, η πλευρά Του είναι ακόμα σημαδεμένη από την λόγχη, το μέτωπό Του είναι ακόμα πληγωμένο από το αγκάθινο στεφάνι και ποτέ δεν θα θεραπευτούν όσο υπάρχει έστω ένας αμαρτωλός στην γη, και αυτός ο αμαρτωλός μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς.

Ας πάρουμε στα σοβαρά τη νίκη του Θεού. Ας καταλάβουμε τι σημαίνει ότι είμαι στη θέση να αφήσω τον Χριστό να σταυρωθεί, και το χειρότερο από αυτό – ίσως βρίσκομαι ανάμεσα σ’ εκείνους που Τον σταύρωσαν και Τον σταυρώνουν αν ενώνομαι με το πλήθος που πρόθυμα αμαρτάνουν απέναντι στον Θεό. Και ίσως να κάνω πιο βαρύ το Σταυρό όπου Τον κάρφωσαν επειδή στο βάπτισμα, μέσω του βαπτίσματος γίναμε όλοι μας ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού. Και όταν υποτάσσουμε αυτό το σώμα, αυτήν την ψυχή, αυτόν τον νού, την καρδιά, αυτήν την θέληση στην δύναμη του Σατανά είναι ο Χριστός που κάνουμε στη γη να υποφέρει.

Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Η αποστολή μας είναι να βρισκόμαστε στη γη, επειδή ανήκουμε στον Χριστό, ο,τι ήταν Εκείνος τις ημέρες της Ενσάρκωσης Του. Έχουμε σταλεί στον κόσμο για να νικήσουμε με την δύναμή Του, την νίκη που έχει ήδη κερδίσει, αλλά που πρέπει μέρα με τη μέρα να κερδίζουμε ενάντια στον εαυτό μας και σε κάθε κάκο που κατέχει εκείνους τους ανθρώπους που ήλθε να σώσει. Έχουμε σταλεί σαν τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους, να ζήσουμε και να πεθάνουμε αν χρειαστεί, για να ζήσουν οι άλλοι και να εισέλθουμε στην αιώνια ζωή. Ως εκ τούτου ας δεχτούμε αυτή τη Γιορτή της Ανάστασης ως σημείο νίκης που πραγματικά έχει κερδηθεί, και σαν ένα κάλεσμα προς εμάς να εισέλθουμε στο Πάθος Του και μαζί Του να κερδίσουμε τους εαυτούς μας και κάθε πρόσωπο γύρω μας. Αμήν.

 πηγή: www.agiazoni.gr

Αναδημοσίευση: https://www.pemptousia.gr

Κυριακή των Βαΐων - Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

 Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σήμερα, την ημέρα των Βαΐων στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό μπροστά σ’ αυτό που συνέβη, στο πως οι Ιουδαίοι δεν μπόρεσαν να συναντήσουν τον Χριστό, γιατί τον συνάντησαν με την φαντασία ότι Εκείνος είναι ένας ένδοξος βασιλιάς που θα μπορούσε να αναλάβει την εξουσία τώρα με κάθε ισχύ, να επικρατήσει και να καταρρίψει τους αλλόθρησκους, τους Ρωμαίους που είχαν κατακτήσει την χώρα τους, και που θα μπορούσε να επανιδρύσει ένα Βασίλειο, ένα επί γης βασίλειο του Ισραήλ. Ξέρουμε ότι Εκείνος δεν ήρθε γι’ αυτό, ήρθε για να ιδρύσει ένα Βασίλειο που δεν θα έχει τέλος, ένα βασίλειο αιώνιο, ένα Βασίλειο που δεν θα είναι ανοιχτό σ’ ένα έθνος, αλλά σε όλα τα έθνη, ένα βασίλειο που θα βασιζόταν στη ζωή και τον θάνατο του Υιού του Θεού που έγινε υιός του ανθρώπου.

Η Μ. Εβδομάδα είναι απ’ την αρχή ως το τέλος μία περίοδος τρομερής σύγχυσης. Οι Ιουδαίοι συναντούν τον Χριστό στις πύλες της Ιερουσαλήμ επειδή περιμένουν από Εκείνον έναν θριαμβευτή στρατιωτικό ηγέτη, αλλά Εκείνος θα έρθει για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, να δώσει την ζωή Του για τον κόσμο, αλλά όχι για να κατακτήσει με βία και δύναμη. Κι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που Τον πλησίαζαν φωνάζοντας « Ωσαννά, Υιέ Δαυίδ» σε λίγες μέρες θα φωνάξουν «Σταυρωθήτω, σταυρωθήτω» επειδή πρόδωσε τις προσδοκίες τους. Αυτοί προσδοκούσαν έναν επίγειο νικητή και αυτός που βλέπουν είναι ένας νικημένος βασιλιάς. Τον μισούν για την ματαίωση όλων των ελπίδων τους.

Αυτό δεν είναι τόσο ξένο για μας στις μέρες μας. Πόσοι είναι εκείνοι που απομακρύνονται με έχθρα από τον Χριστό γιατί τους απογοήτευσε στην μία η στην άλλη ελπίδα τους. Θυμάμαι μία γυναίκα που ήταν πιστή όλη την ζωή της, και όταν ο εγγονός της πέθανε- ένα μικρό αγόρι- μου είπε: «Δεν πιστεύω πια στον Θεό• πως μπόρεσε να μου πάρει τον εγγονό μου;». Κι εγώ της είπα: «Άλλα πιστεύατε, ενώ πέθαιναν χιλιάδες, μυριάδες άνθρωποι…» Με κοίταξε και μου είπε: «Μα γιατί έγινε αυτό σε μένα; Δεν μ’ ενδιαφέρει, αυτά δεν ήταν παιδιά μου».

Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε μας σε μικρότερο βαθμό τόσο συχνά που αμφιταλαντευόμαστε στην πίστη μας, στην εμπιστοσύνη προς τον Θεό, όταν κάτι που περιμένουμε από Εκείνον να κάνει για μας, δεν γίνεται, όταν Εκείνος δεν γίνεται ο Υπάκουος υπηρέτης μας, κι όταν προβάλλουμε την επιθυμία μας, Εκείνος δεν λέει «Αμήν» και δεν την πραγματοποιεί. Άρα δεν είμαστε τόσο ξένοι από εκείνους τους ανθρώπους που συνάντησαν τον Χριστό στις πύλες της Ιερουσαλήμ και μετά στράφηκαν μακριά Του.

Και τώρα, μπαίνουμε στην Μ. Εβδομάδα. Πως αντικρίζουμε αυτά τα γεγονότα; Νομίζω πως οφείλουμε να μπούμε στην Μ. Εβδομάδα όχι σαν θεατές, όχι απλά διαβάζοντας τα σχετικά αποσπάσματα του Ευαγγελίου, πρέπει να μπούμε σαν να είμαστε μέτοχοι των γεγονότων, αλήθεια, διαβάζουμε γι’ αυτά, αλλά θάπρεπε να μπερδευτούμε με το πλήθος που περιβάλλει τον Χριστό και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: «που βρίσκομαι μέσα σ αὐτὸ το πλήθος; Είμαι ένας απ’ αυτούς που λένε: «Ωσαννά, Υιέ Δαυίδ»; Είμαι μήπως απ’ τους περιθωριακούς που κραυγάζουν «Σταύρωσον αυτόν»; Είμαι κάποιος απ’ τους μαθητές που πίστευαν μέχρι την ώρα που ο έσχατος κίνδυνος φάνηκε να έρχεται; Θυμάστε ότι στον κήπο της Γεσθημανή τρεις από τους μαθητές είχαν επιλεγεί για να Του συμπαρασταθούν στις ώρες της υπέρτατης αγωνίας Του, αλλά δεν το έκαναν, ήταν κουρασμένοι, είχαν χάσει το θάρρος τους κι αποκοιμήθηκαν. Τρεις φορές ήρθε σ’ αυτούς, τρεις φορές ήταν μακρυά Του.

Δεν συναντάμε τον Χριστό κάτω απ’ τις ίδιες συνθήκες, αλλά συναντάμε τόσους ανθρώπους που είναι σε αγωνία, όχι μόνο γιατί πεθαίνουν σωματικά, …κι αυτό συμβαίνει σε φίλους, σε συγγενείς, σε ανθρώπους γύρω μας που αγωνιούν με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Είμαστε ζωντανοί, γεμάτοι ενδιαφέρον γι’ αυτούς, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε, στεκόμαστε δίπλα τους, η αποκοιμιόμαστε, που σημαίνει αποσυρόμαστε, γυρνάμε την πλάτη, τους αφήνουμε σε αγωνία, στον φόβο, στην αθλιότητά τους; Και δεν θα μιλήσω για τον Ιούδα, γιατί κανένας μας δεν έχει πρόθεση να προδώσει τον Χριστό μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δεν τον προδίδουμε όταν απομακρυνόμαστε από τις εντολές Του; Όταν λέει: «Σας δίνω παράδειγμα, ν’ ακολουθήσετε..» κι εμείς κουνάμε τα κεφάλια μας και λέμε: «Όχι θέλω μόνο ν’ ακολουθήσω τις επιθυμίες της καρδιάς μου.» Ας σκεφτούμε τον Πέτρο, τον δυνατότερο, εκείνον που μπορούσε να μιλά εκ μέρους των υπολοίπων, όταν έφθασε να ριψοκινδυνεύσει τη ζωή του, η μάλλον όχι την ζωή του, απλά ν’ απορριφθεί, γιατί κανείς δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές.

Εμείς τι κάνουμε, όταν έχουμε τέτοια πρόκληση, όταν κινδυνεύουμε να μας κοροϊδέψουν, να γελοιοποιθούμε, να μας απομονώσουν φίλοι και γνωστοί που σηκώνουν τους ώμους και λένε: «Α, Χριστιανός; Και πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Θεός, πιστεύεις στο Ευαγγέλιό Του, πιστεύεις ότι θα είναι στο πλάι σου; Πόσο συχνά…! Ω, ας μην πούμε: «Δεν είμαι…» αλλά ας πούμε: «Ναι, είναι δόξα μου, κι αν θέλεις να Τον σταυρώσεις, αν θέλεις να Τον απορρίψεις, απόρριψε κι εμένα επίσης επειδή επιλέγω να σταθώ στο πλευρό Του, είμαι μαθητής Του ακόμα κι αν με απορρίψουν, ακόμα και αν δεν μου επιτρέψεις να μπω στο σπίτι σου ξανά».

Ας σκεφτούμε το πλήθος στον Γολγοθά. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν όργανα στην καταδίκη Του, Τον περιγέλασαν, είχαν πάρει την νίκη τους, τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Ακόμα υπήρχαν οι στρατιώτες, οι στρατιώτες που Τον Σταύρωσαν• είχαν σταυρώσει αμέτρητους ακόμα ανθρώπους, έκαναν την δουλειά τους. Δεν τους ένοιαζε ποιόν σταύρωναν. Κι ο Χριστός προσευχόταν γι’ αυτούς: «Συγχώρησε τους Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν…» Δεν σταυρωνόμαστε μεν με φυσικό τρόπο, αλλά λέμε: «Συγχώρησε Πατέρα μου, όλους αυτούς που μας προσβάλλουν, μας απορρίπτουν, που σκοτώνουν την χαρά και σκοτεινιάζουν τις ζωές μας..» Το κάνουμε; Όχι δεν το κάνουμε. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτούς τους σταυρωτές;

Και έπειτα υπήρχε ένα πλήθος ανθρώπων που κατέκλυσαν την πόλη για να δουν έναν άνθρωπο να πεθαίνει, με μία τρελλή περιέργεια, που πιέζει τόσους από μας να γινόμαστε περίεργοι, για όσους υποφέρουν, για όλους εκείνους που αγωνιούν. Θα πείτε, δεν συμβαίνει; Ρωτήστε τον εαυτό σας, πως βλέπετε τηλεόραση, πόσο παθιασμένα βλέπετε τα όσα τρομερά συμβαίνουν στην Σομαλία, στο Σουδάν, στην Βοσνία και όποια άλλη χώρα. Τα βλέπετε με ραγισμένη καρδιά; Είναι ότι δεν μπορείτε να υπομείνετε τον τρόμο, αλλά στρέφεστε στον Θεό με προσευχή, και δίνετε, δίνετε γενναιόδωρα ο,τι μπορείτε για να περιοριστεί η πείνα και η μιζέρια; Έτσι είναι; Όχι, είμαστε οι ίδιοι που πήγαν στον Γολγοθά για να δουν κάποιον να πεθαίνει. Περιέργεια, ενδιαφέρον; Ναι, αλίμονο.

Υπήρχαν ακόμα κι εκείνοι που ήλθαν με την ελπίδα ότι Εκείνος θα πεθάνει• επειδή όταν Εκείνος πεθάνει στον Σταυρό, εκείνοι θα ελευθερωθούν από το τρομερό μήνυμα που Εκείνος φέρνει• ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον άλλο, έτσι που να είμαστε έτοιμοι και να πεθάνουμε γι’ αυτόν. Αυτό το μήνυμα της σταυρωμένης, θυσιαστικής αγάπης, θα μπορούσε να καταργηθεί διαπαντός, και για όλους. Κι αν Εκείνος που το κηρύττει, πεθάνει, θα αποδειχθεί ότι Εκείνος είναι ένας ψευδοπροφήτης, ένας ψεύτης.

Κι ακόμα, υπήρχαν κι εκείνοι που ήρθαν με την ελπίδα ότι θα κατέβει από τον Σταυρό, κι ότι τότε θα μπορούσαν να είναι πιστοί χωρίς ρίσκο, θα ενωθούν με την «μερίδα» των νικητών. Δεν τους μοιάζουμε τόσο συχνά;

Κι έπειτα το σημείο που πολύ δύσκολα τολμάμε ν αντικρύσουμε την Μητέρα του θυσιαζόμενου Υιού του Θεού, η μητέρα του Ιησού, σιωπηλή, προσφέροντας τον θάνατό Του για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους, σιωπηλά, σβήνοντας μαζί Του, ώρα την ώρα, και ο μαθητής που γνώριζε με τον νεανικό τρόπο, πως ν’ αγαπά τον Κύριό του, στεκόμενος με φόβο, κοιτάζοντας τον Κύριό του να πεθαίνει και την Μητέρα ν’ αγωνιά. Νοιώθουμε έτσι όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, νοιώθουμε την αγωνία στους ανθρώπους γύρω μας;

Ας μπούμε στην Μ. Εβδομάδα με σκοπό όχι να είμαστε θεατές όσων συμβαίνουν, ας μπερδευτούμε με το πλήθος και σε κάθε βήμα ας ρωτάμε τον εαυτό μας: ποιός είμαι μέσα σ’ αυτό το πλήθος; Είμαι η Μητέρα; Είμαι ο μαθητής; Είμαι ένας από τους σταυρωτές; Και θα μπορέσουμε να φθάσουμε στην ημέρα της Ανάστασης μαζί μ’ αυτούς για τους οποίους ήταν πραγματικά η ζωή και η ανάσταση• όταν η απελπισία είχε φύγει, ήρθε η νέα ελπίδα, ο Θεός είχε νικήσει. Αμήν.

Απόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr

Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη (Λουκ ι΄25-37) - Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Θυμᾶμαι μιὰ θλιβερὴ στιγμὴ στὴ ζωή, ὅταν ὁ πατέρας μου μὲ ρώτησε ποιὸ εἶναι τὸ ὄνειρο τῆς ζωῆς μου, ἤμουν νέος τότε, κι ἐγὼ εἶπα: «Νὰ εἶμαι μόνο μὲ τὸ Θεό», καὶ αὐτὸς μὲ κοίταξε λυπημένα καὶ μοῦ εἶπε: Δὲν ἔχεις ἀρχίσει ἀκόμη νὰ γίνεσαι χριστιανός. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μαζί του ὅλες τὶς φροντίδες του γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ κάθε πρόσωπο ξεχωριστὰ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Ἂς λάβουμε ὑπόψη μας λοιπὸν σὰν γνώμονα αὐτὸ τὸ σύντομο γεγονὸς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παραβολή. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε ποτὲ πόσο πολὺ ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό. Εἶναι δύσκολο, γιατί εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ξεγελάσεις κάποιον. Ἀκόμα κι ὅταν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε κάποιον, μπορεῖ νὰ ἔρθει μία στιγμὴ ἐγωισμοῦ, διαφωνίας, ἕνας καυγᾶς μπορεῖ νὰ τελειώσει, τουλάχιστον γιὰ λίγο, μία κοινή μας φιλία καὶ ζεστασιὰ.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα ἀντικειμενικὸ κριτήριο. Πῶς συμπεριφέρεσαι στὸν πλησίον; Τί σημαίνει αὐτὸς γιὰ σένα; Ἂν δὲν σημαίνει τίποτα, ἂν εἶναι ἕνας περαστικός, ἂν εἶναι ἁπλὰ κάποιος στὸ δρόμο σου, ἢ ἂν εἶναι κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ τραβήξει τὴν προσοχή σου, ὅταν ἐσὺ εἶσαι σὲ καλὴ διάθεση, τότε δὲν ἀρχίσαμε ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν κόσμο μαζὶ μ’ Αὐτόν.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, ἂς κάνουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας σχετικὲς ἐρωτήσεις, καὶ ἂς διορθώσουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.

(Ἀπόδοση στὴν νεοελληνικὴ www.agiazoni.gr)

Ένα θαύμα γίνεται μόνο όταν πιστεύουμε ότι ο νόμος βασίζεται στην αγάπη του Θεού και όχι στη δύναμή Του

Το θαύμα δεν είναι παραβίαση των νόμων που διέπουν μεταπτωτικά τον κόσμο, αλλά είναι επάνοδος της κυριαρχικής επικράτησης των νόμων της Βασιλείας του Θεού. 

Ένα θαύμα γίνεται μόνο όταν πιστεύουμε ότι ο νόμος βασίζεται στην αγάπη του Θεού και όχι στη δύναμή Του. Μπορεί να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι Παντοδύναμος αλλά να μην πιστεύουμε στον Πρόνοιά Του και τότε το θαύμα δεν μπορεί να γίνει.

 Διαφορετικά θα έπρεπε ο Θεός να επιβάλει δια της βίας την Θέλησή Του. Αυτό όμως δεν το κάνει. Γιατί το πιο βασικό και ευαίσθητο σημείο στις σχέσεις Του με τον κόσμο, παρά την πτώση του ανθρώπου, είναι ότι σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 
Όταν λέμε στο Θεό: ''Πιστεύω, γι’ αυτό ζητάω τη βοήθειά Σου'', είναι σαν να του λέμε: ''Πιστεύω, πως είσαι πρόθυμος να με εισακούσεις, ότι έχεις αγάπη και ότι ενδιαφέρεσαι για το κάθε γεγονός της ζωής μου''. 
Όταν έτσι καταθέτουμε την αδύνατη πίστη μας, τότε δημιουργούμε σωστή κοινωνία με το Θεό και δίνουμε τη δυνατότητα να γίνει το θαύμα.

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Πηγή:https://anastasiosk.blogspot.com

Ἡ θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων - Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια, πρὶν ἀπὸ τὴν περικοπὴ ποὺ διαβάσαμε σήμερα γιὰ τὴν θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων Γεργεσηνῶν, ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ἱστορία γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ διασχίζει τὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας μὲ τοὺς μαθητές Του. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ τους, ξεσπάει μιὰ θύελλα. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς κοιμόταν ἥσυχα, μὲ τὸ κεφάλι Του ἀκουμπισμένο σὲ ἕνα προσκέφαλο. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι φώναξαν, ὄχι ὅπως σὲ μιὰ προσευχή, ἀλλὰ μὲ ἀγανάκτηση: «Δὲν σὲ νοιάζει ποὺ χανόμαστε;» Ὁ Χριστὸς ξύπνησε, σηκώθηκε καὶ ἀφοῦ τοὺς κοίταξε λυπημένα, τοὺς εἶπε: «Ὦ, ὀλιγόπιστοι». Ἔπειτα στράφηκε πρὸς τὴν καταιγίδα καὶ τὴν διέταξε νὰ κοπάσει.

Αὐτὸ δὲν συμβαίνει συχνὰ καὶ σ’ ἐμᾶς; Νοιώθουμε ὅτι κινδυνεύουμε, ἔχουμε ἀνάγκες, στρεφόμαστε στὸν Θεό, ἀπαιτοῦμε τὴν προσοχή Του, θέλουμε τὰ πράγματα νὰ γίνουν ὅπως ἐμεῖς ἐπιλέγουμε – καὶ ἐπικρατεῖ σιωπή· ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ κοιμᾶται. Καὶ ὑποπτευόμαστε ὅτι δὲν νοιάζεται, ὅτι εἶναι ὅπως ὁ Χριστὸς ποὺ κοιμᾶται εἰρηνικά, μὲ ἀκουμπισμένο τὸ κεφάλι σ’ ἕνα προσκέφαλο, ἐνῶ ἐμεῖς τὰ πλάσματά Του, κλαῖμε, θρηνοῦμε μέσα στήν ἀγωνία μας…

Ὑπάρχει κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ μάθουμε ἀπὸ αὐτό; Ναί, δὲν βρισκόμαστε στὴ θάλασσα, σὲ μιὰ βάρκα, οὔτε ὑπάρχει φυσικὴ καταιγίδα· ὑπάρχουν καταιγίδες γύρω καὶ μέσα μας καὶ στρεφόμαστε στὸν Θεό, ἐπειδὴ θέλουμε νὰ λύσει τὸ πρόβλημά μας. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ καιρὸ πρὶν ὅτι ἄν ἔχετε πίστη ὅσο ὁ κόκκος ἑνὸς σιναπιοῦ, θὰ μπορούσατε νὰ μετακινήσετε βουνά… Εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε πίστη οὔτε σὰν τὸ κόκκο ἑνός σιναπιοῦ; Εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε πίστη καὶ συνεπῶς δὲν ἔχουμε οὔτε κουράγιο, οὔτε ἀντίληψη- οὔτε κουράγιο νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν καταιγίδα καὶ ἀντίληψη γιὰ νὰ δοῦμε μέσα ἀπό αὐτὴν τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ; Ναί, ὁ Κύριος εἶπε στὸν Προφήτη Ἡσαία: «Οἱ ἐνέργειές μου δὲν μοιάζουν μὲ τὶς δικές σου, ὅπως οἱ σκέψεις μου δὲν εἶναι ὅμοιες μὲ τὶς δικές σου! Οἱ ἐνέργειές μου εἶναι πιὸ σπουδαῖες ἀπὸ τὶς δικές σου, ὅπως εἶναι καὶ οἱ σκέψεις μου» Δὲν μάθαμε κάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν ζωή μας μέσα σ’ αὐτὴν τὴν παράξενη κοινότητα ποὺ καλοῦμε Ἐκκλησία, ὅπου Θεὸς καὶ ἄνθρωπος στέκονται ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον; Δὲν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὅταν στηριζόμαστε στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν καταιγίδα, ὅτι δὲν χρειαζόμαστε ἕνα θαῦμα, μοναχὰ τὴν πίστη μας; Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη εἰκόνα.

Καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ μιὰ ἄλλη εἰκόνα ἀπὸ τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὸν τόπο ὅπου βρίσκονται οἱ δαιμονισμένοι· ἐκεῖ, δὲν μένει ἀδρανής, οὔτε παθητικὸς παρατηρητής, οὔτε εἶναι ἀπών: ἐνεργεῖ, θεραπεύει τοὺς δαιμονισμένους· καὶ τὶ συμβαίνει, ποιὰ εἶναι ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἀνθρώπων σ’ αὐτὸ τὸ θαῦμα; Εἶναι τρομοκρατημένοι ἐπειδὴ ἔχουν δεῖ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλώνεται μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστε γεμίζουν μὲ φόβο, ὄχι μὲ δέος. Καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ φύγει: Ἄφησε τὴν χώρα μας, φύγε μακρυά!… Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει δράσει, ἔχει θεραπεύσει, ὅτι ἔχει σώσει τοὺς ἄνδρες, δὲν ἔχει καμία ἀξία· αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι πρέπει νὰ πληρώσουν τὸ τίμημα γι’ αὐτὸ τὸ θαῦμα μὲ τὴν ἀπώλεια τῶν χοίρων τους.

Δὲν πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σ’ ἐμᾶς; Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἔρθει στὴ ζωή μας· καὶ ξαφνικὰ ἀνακαλύπτουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔρχεται ὅπως ἐμεῖς Τὸν θέλουμε! Δὲν ἔρχεται στὴν ζωή μας ἁπλὰ γιὰ νὰ κανονίσει τὰ πράγματα σύμφωνα μὲ τὴ δική μας γνώμη· μεταβάλλει τὴν νεκρὴ τάξη τῆς ζωῆς μας σ’ ἕνα χάος ποὺ κυοφορεῖ ἐνδεχόμενες καταστάσεις – ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ θέλουμε! Θέλουμε ὅ,τι εἴχαμε πρίν: μιὰ ταχτοποιημένη ζωή, χωρὶς προβλήματα, χωρίς να συμβαίνει κάτι σπουδαῖο, οὔτε κάτι τραγικό.

Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα διαβάσαμε τὴν ἱστορία τοῦ ἑκατόνταρχου στὸν ὁποῖο εἶπε ὁ Χριστός: «Θὰ ἔλθω στὸ σπίτι σου νὰ θεραπεύσω τὸν ὑπηρέτη σου». Καὶ ἐκεῖνος εἶπε: «Ὄχι, Κύριε, δὲν χρειάζεται νὰ ἔλθεις, σ’ ἐμπιστεύομαι, ἀρκεῖ ἕνας λόγος σου – καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλά». Ὁ Χριστὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἔλθει· καὶ στὴν ζωή μας, πόσες φορὲς δὲν ἔχει μιλήσει: Ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς· τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι γραμμένο ἀπὸ λόγια ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν τὴν αἰώνια ζωή. Θυμᾶστε τὴν περικοπή, ὅπου ὁ Κύριος μίλησε μὲ ἀκατανόητα λόγια σ’ ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν γύρω Του καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μαθητές Του ἔφυγαν· καὶ ἀφοῦ στράφηκε πρὸς τοὺς δώδεκα, τοὺς εἶπε: «Καὶ ἐσεῖς πρόκειται νὰ μὲ ἀφήσετε;» – καὶ ὁ Πέτρος εἶπε, «Ὄχι – ποῦ νὰ πᾶμε; Τὰ λόγια σου εἶναι λόγια ζωῆς αἰωνίου». Ὁ Χριστὸς δὲν μίλησε ποτὲ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ποτὲ δὲν τὴν περιέγραψε· ὁ λόγος Του ἦταν τέτοιος ποὺ ἀφύπνησε ἐκείνους ποὺ τὸν ἄκουσαν, ποὺ εἶχαν τ’ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς ἀνοιχτά, ποὺ εἶχαν τὴν καλὴ θέληση ν’ ἀκούσουν . «Πὲς ἕναν λόγο – καὶ ὁ ὑπηρέτης μου θὰ θεραπευτεῖ», ὁ Χριστὸς μιλᾶ: γιατί ἐμεῖς, οἱ δούλοι Του, δὲν θεραπευόμαστε; Ἐπειδὴ δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε.

Πιὸ πρίν, σὲ μιὰ ἄλλη περίπτωση, κάποιος ἄλλος εἶχε πεῖ στὸν Κύριο, «Ἄφησέ με – εἶμαι ἀνάξιος». Ὁ Πέτρος, βλέποντας τὴ θαυματουργικὴ ἁλίευση τῶν ψαριῶν στὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶπε: «Ἄφησε τὴν βάρκα μου, Κύριε, εἶμαι ἀνάξιος, ἁμαρτωλός». Ἔχουμε πεῖ ποτὲ τέτοια λόγια; Νοιώσαμε ποτὲ ὅτι δὲν ἀξίζουμε νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, νὰ κατοικήσει κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ μας, νὰ εἶναι πραγματικὰ γιὰ μᾶς ἕνας ὑπηρέτης, ποὺ θὰ κάνει πράγματα, ἐπειδὴ τὰ ἔχουμε ἀνάγκη;

Δὲν εἶναι ὁ ἴδιος τρόπος ποὺ ἀνταποκρινόμαστε στὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου; Ἄς σκεφτοῦμε τὸν Πέτρο, τὸ δέος ποὺ ἔνοιωσε ἐπειδὴ εἶχε δεῖ τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς σκεφτοῦμε ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶδαν τὴν θεραπεία τῶν δαιμονισμένων. Εἶπαν: «Φύγε Κύριε» – ἀλλά πόσο διαφορετικὰ τὸ εἶπαν! Ἐμεῖς ποιοὶ εἴμαστε: Ὁ Πέτρος, ἤ οἱ Γεργερσηνοί;

Καὶ πάλι, ὅταν ἀγωνιοῦμε, ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνάγκη – ἔχουμε τὴν πίστη νὰ ποῦμε: «Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ στηρίζει, μπορῶ νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ἀγωνία μου, ἤ τὴν θύελλα», ἤ στρεφόμαστε στὸν Θεὸ καὶ λέμε: «Σῶσε με! Δὲν εἶμαι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνω αὐτὴν τὴν ἀγωνία».

Ἄς τὰ συλλογιστοῦμε ὅλα αὐτά· ἐπειδὴ κάθε λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας, ἐὰν τὸν ἀκοῦμε, ἐὰν ἀνταποκρινόμαστε σ’ αὐτόν. Ἄς προσέξουμε – πέρα ἀπ’ αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα σᾶς ἔχω μιλήσει, μελετῆστε τὰ κείμενα, συλλογιστεῖτε, ἀνακαλύψτε μέσα σὲ αὐτὰ ὅ,τι ἐγὼ δὲν ἔχω καταλάβει. Ἀλλά στὴ συνέχεια ὅλοι μας, στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ τὰ ἔχουμε κατανοήσει, πέρα ἀπὸ τὴ δύναμή μας, χάρη στὸ πνεῦμα καὶ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἄς ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὰ λόγια Του. Ἀμήν.

Ἀπόδοση κειμένου στὴν νεοελληνική: www.agiazoni.gr (πηγή)

Ἡ καινούργια κτίση -Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 

Τηροῦμε σήμερα τὴ μνήμη τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ. Ὅλοι τὸν θυμοῦνται σὰν τὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἀμφισβήτησε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅταν τοῦ μίλησαν γι\’ αὐτὴν οἱ ἄλλοι μαθητὲς σπάνια ὅμως ρωτοῦμε τοὺς ἑαυτοὺς μας τί ἄνθρωπος ἦταν καὶ ποιοὶ λόγοι τὸν ἔκαναν νὰ ἀμφιβάλλει.Ἂν ἐξαιρέσουμε τὴν ἐκλογή του σὲ ἀπόστολο ἀπὸ τὸ Χριστό, ὁ Ἅγιος Θωμᾶς ἀναφέρεται μόνο δύο φορὲς στὰ Εὐαγγέλια. Ἡ πρώτη ἀναφορὰ εἶναι πολὺ σημαντικὴ (Ἰω. 11. 7- 16): Ὅταν ὁ Χριστὸς λέει στοὺς μαθητές Του ὅτι πρέπει νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἰουδαία γιὰ νὰ ἀναστήσει τὸ φίλο Του Λάζαρο ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἐκεῖνοι προσπαθοῦν νὰ Τὸν πείσουν νὰ μείνει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐπικίνδυνη καὶ φονικὴ Ἱερουσαλὴμ καὶ μόνο ὁ Θωμᾶς λέει: «ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ’ αὐτοῦ». Ἦταν διατεθειμένος, πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅταν οἱ μαθητὲς ἔβλεπαν στὸν Κύριο ἁπλῶς ἕνα δάσκαλο, νὰ πεθάνει μαζί Του ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση. Ἦταν ἕτοιμος ἁπλῶς νὰ πεθάνει, ὄχι νὰ ἐπιδιώξει ὁ,τιδήποτε, μόνο νὰ μοιραστεῖ τὸ ριζικό Του.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἦταν ἕτοιμος μὲ τόση ἀφοσίωση νὰ μοιραστεῖ μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ θάνατο ρωτᾶ τοὺς ἄλλους μαθητὲς λέγοντας: «Εἶναι δυνατό;» Λένε στὸ Θωμᾶ πὼς ἔχουν δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ κι ἐκεῖνος δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πιστέψει. Γιὰ ποιὸ λόγο; Μήπως γιὰ τὸ λόγο ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, πρὶν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβει στοὺς Ἀποστόλους ἐκεῖνοι παρέμεναν οἱ ἴδιοι δειλοὶ ἄνθρωποι, συχνὰ ἀνίκανοι νὰ κατανοήσουν, συχνὰ ἀμφιρρεπεῖς, ὅπως ὑπῆρξαν καὶ στὸ παρελθόν; Πῶς μποροῦσε νὰ πιστέψει ὅταν ἡ μόνη ἔνδειξη γιὰ τὴν Ἀνάσταση ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι χαιρόντουσαν χωρὶς νὰ ἔχουν γίνει καθόλου διαφορετικοὶ ἀπ’ αὐτὸ ποὺ πάντοτε ὑπῆρξαν; Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δεχτεῖ τὰ νέα τῆς Ἀνάστασης χρειαζόταν μία ἀπόδειξη πέρα ἀπὸ τὰ χαρούμενα λόγια τῶν ἀποστόλων διότι καταλάβαινε ὅτι ἂν ὁ Χριστὸς εἶχε ἀναστηθεῖ τότε τὸ κάθε τι στὸν κόσμο εἶχε ἀλλάξει, ὅτι δὲν ἦταν ὁ θάνατος ἀλλὰ ἡ ζωὴ ποὺ εἶχε τὸν τελευταῖο λόγο, ὅτι ἡ τελικὴ νίκη δὲν ἀνῆκε στὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ στὸ Θεό, ὅτι εἶχε ὑπερισχύσει ἡ ἀγάπη, ὄχι τὸ μίσος. Καταλάβαινε ὅτι ὁ κόσμος θὰ ‘πρεπε νὰ εἶχε γίνει καινούριος ἐφ’ ὅσον ὁ Θεὸς τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ καὶ μεταμορφώσει ἀπὸ κόσμο ἄσκοπης, κάποτε πολύχρονης μὰ παροδικῆς ζωῆς σὲ κόσμο αἰωνιότητας.

Ὅταν εἶδε μπροστά του λοιπὸν τὸ Χριστὸ ὁ Θωμᾶς πίστεψε διότι ὁ Λυτρωτὴς ἀκτινοβολοῦσε μὲ τὸ φῶς τῆς αἰωνιότητας, διότι στεκόταν μπροστὰ στοὺς μαθητὲς Του ὄχι σὰν ὁ Ἰησοῦς τῆς Ναζαρὲτ ποὺ ὑπῆρξε δάσκαλός τους ἀλλὰ σὰν ὁ ἐγερθεὶς Κύριος μέσα στὴν ἰσχὺ καὶ τὴ δόξα τῆς Ἀνάστασής Του, καὶ παρ’ ὅλα αὐτά, μὲ χέρια καὶ πόδια καὶ πλευρὰ τρυπημένα ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ τὴ λόγχη.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲ μετακινεῖ τὴν τραγωδία ἀπὸ τὴ ζωή. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σηκώσει ὁλόκληρη τὴν τραγωδία του καὶ νὰ τὴ μεταμορφώσει σὲ νίκη, ὅσο ὅμως παραμένει ἔστω καὶ ἕνας ἁμαρτωλὸς πάνω στὴ γῆ θὰ παραμένει καὶ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἴσως νὰ στέκεται ἀπέναντι μας ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν αἰωνιότητα κι αὐτὸ γιατί ἡ σταύρωσή Του εἶναι τὸ σημάδι τῆς ἀπεριόριστης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ὁ Θωμᾶς Τὸν εἶδε, τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ μέσα στὴ δόξα τῆς Ἀνάστασης, Τὸν προσκύνησε καὶ πρόφερε τὰ λόγια τῆς τελικῆς, θριαμβευτικῆς ἀπόδειξης τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε νὰ μεταφέρουμε σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Πῶς ὅμως νὰ μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι στοὺς ὁποίους μιλοῦμε γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, στοὺς ὁποίους ἀναγγέλλουμε ὅτι ἔχει ἐγερθεῖ, ὅτι εἶναι Θεός, ὅτι ἔχει βγεῖ νικητής, πῶς νὰ μπορέσουν νὰ πιστέψουν ἄν, ὅπως τότε οἱ ἀπόστολοι, μποροῦμε μόνο νὰ χαιρόμαστε γιὰ τὴ δική μας ἐμπειρία χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ ἐπιδείξουμε τὴ δύναμη ἤ τὴ δόξα τῆς Ἀνάστασης; Ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουμε νὰ γίνουμε καινὸ ἔθνος, ἄνδρες καὶ γυναῖκες οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὴ ζωή, τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ ἤδη νιώθουν τὸ θρίαμβο κατὰ τοῦ θανάτου, διότι ἔχοντας γευτεῖ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ ζοῦμε πιὰ – θὰ’πρεπε νὰ ζούσαμε – τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ ἐγερθέντος, τὴ θεϊκὴ ζωή.

Δὲ θὰ φοβούμασταν τότε τὸ θάνατο ἤ τὸ μαρτύριο, δὲ θὰ φοβούμασταν τίποτα στὸν κόσμο διότι τὴ ζωὴ ἐκείνη κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν πάρει. Θὰ πορευόμασταν τότε στὸ δρόμο τῆς ζωῆς γεμάτοι σφρίγος ὡς νικητὲς καὶ ὡς πειστικοὶ μάρτυρες τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ ἐφ’ ὅσον οἱ ἄλλοι θὰ ἔβλεπαν σ’ ἐμᾶς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν μάθει νὰ ἀγαπᾶνε, ἔστω κι ἂν χρειαστεῖ νὰ θυσιάσουν τὴν ἐπίγεια ζωή, ποὺ ἔχουν μάθει νὰ πιστεύουν στὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Θεὸς γνωρίζει νὰ τὸν πιστεύει, νὰ ἐλπίζουν γιὰ τὰ πάντα καὶ νὰ ὑπερνικοῦν τὸ κάθε τι μὲ τὸ νὰ δίνουν ἀνεπιφύλακτα τὸν ἑαυτό τους στὴν εὐφροσύνη καὶ τὴ νίκη τοῦ Κυρίου.

Πηγή:https://agiazoni.gr/

Η Είσοδος του Κυρίου στο μονοπάτι της οδύνης Του και της μοναξιάς - Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (Bloom)

 Στίχοι

Πώλω καθίσας, ο λόγω τείνας πόλον,
Βροτούς εκζητεί λύσαι της αλογίας.

Ήχος πλ. β’
Σήμερον η χάρις του αγίου Πνεύματος, ημάς συνήγαγε, και πάντες αίροντες, τον Σταυρόν σου λέγομεν, Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοις υψίστοις.

Κυριακή Βαΐων, 1980, 30 Μαρτίου
Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά….
Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (Bloom)

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών.

Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού.

Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν.Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από το λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων• πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.

Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει το Σωτήρα των ψυχών τους. Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε• κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και του γύρισαν την πλάτη• λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν».

Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους εκτός από τη Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στο Σταυρό• Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο.Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιος είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»…Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας τον πρόδωσε, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη• οι άλλοι μαθητές το ‘βαλαν στα πόδια• κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.

Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τι; Και αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που τον ακολουθούσε και τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε• όπως θα φύγουμε κι εμείς από το ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μ. Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για το Σταυρό και τη Σταύρωση και το θάνατο – και μετά, τι; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης.

Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στο Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: « Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου».

(Antony Bloom, Στο φως της Κρίσης του Θεού, Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, Εκδ. Εν πλώ, ( Φεβρουάριος 2009) σ. 135-140)

Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com

Κυριακή τῆς Συγγνώμης - † M. Anthony Bloom

 

19 Φεβρουαρίου, 1996

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Σήμερα δύο θέματα κυριαρχοῦν στὰ Ἱερά ἀναγνώσματα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν νηστεία καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὴν συγχώρεση· καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμένει στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ νηστεία δὲν συνίσταται ἁπλὰ στὸ νὰ στερεῖ κάποιος τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο φαγητό, οὔτε ἄν τηρεῖται αὐστηρά, μὲ ὑπακοή, μὲ λατρεία· ἄν μᾶς δίνει ἀφορμή νὰ ὑπερηφανευόμαστε, νὰ εἴμαστε ἱκανοποιημένοι καὶ ἀσφαλεῖς, ἐπειδὴ σκοπὸς τῆς νηστείας δὲν εἶναι νὰ στερήσει τὸ σῶμα μας ἀπὸ ἕνα εἶδος φαγητοῦ περισσότερο ἀπὸ ἔνα ἄλλο, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς νηστείας εἶναι νὰ ἐπιτύχουμε τὴν κυριαρχία στὸ σῶμα μας καὶ νὰ τὸ κάνουμε τέλειο ὄργανο τοῦ πνεύματος. Τὸν περισσότερο καιρό, εἴμαστε ὑπηρέτες τοῦ σώματος, γοητευόμαστε ἀπὸ ὅλες τὶς αἰσθήσεις μας ἀπὸ τὴν μία ἤ τὴν ἄλλη ἀπόλαυση, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰν ἀπόλαυση ποὺ πηγαίνει πολὺ πέρα ἀπὸ τὴν ἁγνότητα ποὺ προσδοκᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός.

Κι ἔτσι ἡ περίοδος τῆς νηστείας μᾶς προσφέρει τὸν χρόνο ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ βασανίσουμε τὸ σῶμα μας, ὅτι θὰ περιορίσουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ ὑλικὰ πράγματα, ἀλλὰ τὸν χρόνο ποὺ θὰ γίνουμε ξανὰ κύριοι τοῦ σώματος μας, κάνοντάς το ἕνα τέλειο ὄργανο. Μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ ὁ τρόπος ποὺ κουρδίζουμε ἕνα μουσικὸ ὄργανο· αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ σημασία τῆς νηστείας, νὰ κατακτήσουμε τὴ δύναμη ὄχι μόνο νὰ προστάζουμε τὸ σῶμα μας, ἀλλὰ ἐπίσης νὰ τοῦ δώσουμε τὴ δυνατότητα ν’ ἀνταποκριθεῖ σὲ ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ πνεύματος.

Ἄς εἰσέλθουμε λοιπὸν στὴν περίοδο τῆς νηστείας ἔχοντας αὐτὸ κατὰ νοῦ, ὄχι μετρώντας τὴ νηστεία μὲ τὸ τὶ καὶ τὸ πόσο τρῶμε, ἀλλὰ μὲ μέτρο τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔχει στὴ ζωή μας, κατὰ πόσο ἡ νηστεία μᾶς ἐλευθερώνει, ἤ κατὰ πόσο γινόμαστε ὑπηρέτες της.

Ἄν νηστεύουμε ἄς μὴν εἴμαστε ὑπερήφανοι γι’ αὐτό, ἐπειδή μᾶς ἀποδεικνύει ἁπλὰ ὅτι ἴσως περισσότερο σὲ σχέση μὲ ἕνα ἄλλο πρόσωπο χρειαζόμαστε περισσότερα πράγματα γιὰ νὰ κατακτήσουμε κάτι στὴν φύση μας. Καὶ ἐάν γύρω μας οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν νηστεύουν ἄς μὴν τοὺς κατακρίνουμε, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔχει δεχθεῖ ἐκείνους ὅσο καὶ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ κοιτάζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Κι ἔπειτα ὑπάρχει τὸ ζήτημα τῆς συγχώρεσης γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ πῶ σύντομα κάτι. Σκεφτόμαστε πάντα ὅτι ἡ συγχώρεση εἶναι ὁ τρόπος ποὺ θὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε σ’ ἕνα πρόσωπο ποὺ μᾶς ἔχει προσβάλλει, ποὺ μᾶς ἔχει πληγώσει, ποὺ μᾶς ἔχει ταπεινώσει, ὅτι τὸ παρελθὸν εἶναι παρελθὸν καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ κρατᾶμε πιὰ κακία ἀπέναντι του. Ἀλλὰ ἡ βαθύτερη σημασία τῆς συγχώρεσης εἶναι ἄν μποροῦμε νὰ ποῦμε σ’ ἕνα πρόσωπο: ἄς μὴν μετατρέψουμε τὸ παρελθὸν σ’ ἕνα καταστροφικὸ παρόν, ἄφησέ με νὰ σ’ ἐμπιστευτῶ, νὰ κάνω κάτι ποὺ νὰ δείχνει τὴν πίστη μου σὲ σένα, ἐὰν σὲ συγχωρήσω, σημαίνει γιὰ μένα ὅτι στὰ δικά μου μάτια δὲν εἶσαι χαμένος, ὅτι στὰ δικά μου μάτια ὑπάρχει σὲ σένα ἕνα μέλλον ὀμορφιᾶς καὶ ἀλήθειας.

Ἀλλὰ αὐτὸ ἀφορᾶ ἐπίσης καὶ ἐμᾶς. Διεστραμμένα, σκεφτόμαστε πολὺ συχνὰ νὰ συγχωρήσουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ δὲν σκεφτόμαστε ἀρκετὰ τὴν ἀνάγκη ποὺ ἔχουμε, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς προσωπικά, νὰ μᾶς συγχωροῦν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀπομένουν λίγες ὧρες πρὶν τὴν Λειτουργία καὶ τὴν ἀκολουθία τῆς Συγγνώμης ἀπόψε, ἄς προβληματιστοῦμε καὶ ἄς προσπαθήσουμε νὰ θυμηθοῦμε, ὄχι τὶς προσβολὲς ποὺ ἔχουμε ὑποφέρει, ἀλλὰ τὸν πόνο ποὺ ἔχουμε προκαλέσει. Καὶ ἄν μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔχουμε πληγώσει κάποιον γιὰ μικρὰ ἤ πιὸ σπουδαῖα πράγματα, ἄς βιαστοῦμε πρὶν νὰ εἰσέλθουμε στὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς αὔριο τὸ πρωί, ἄς βιαστοῦμε νὰ ζητήσουμε συγχώρεση, ν’ ἀκούσουμε κάποιον νὰ μᾶς λέει: πέρα ἀπ’ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ πιστεύω σὲ σένα, σ’ ἐμπιστεύομαι, ἐλπίζω σὲ σένα καὶ θὰ περιμένω τὰ πάντα ἀπὸ ἐσένα. Καὶ τότε μποροῦμε μαζὶ νὰ διανύσουμε τὴν Σαρακοστή, βοηθώντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ καλούμαστε νὰ εἴμαστε – νὰ γίνουμε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθώντας Τον βῆμα – βῆμα πρὸς τὸν Γολγοθᾶ, καὶ πέρα ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ πρὸς τὴν Ἀνάσταση. Ἀμήν.

Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr

Συγχωρώ

 Συγχωρώ, σημαίνει κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο, με τον άλλο… κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί. Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματά του και λέω: «Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι τη βασιλεία του Θεού, είτε το θέλεις είτε όχι. Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω: «Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί. Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής μου συγχώρεσης, με το άπειρο έλεός Σου, και να τον δεχθείς στην αγκαλιά της αγάπης Σου!».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Anthony Bloom Μητροπολίτου, Το Μυστήριο της ίασης, εκδ. Εν πλω.

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

 Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ξανὰ καὶ ξανὰ ἔχω τὴν εὐκαιρία νὰ μιλῶ γιὰ τὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, τὴν ἱστορία τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, καὶ κάθε φορὰ παρατηρῶ πόσο εὔκολο εἶναι αὐτὸ γιὰ μένα –ὄχι πραγματικά, ἀλλὰ φανταστικὰ – νὰ ταυτιστῶ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ ποὺ βρῆκε τὸν δρόμο του γιὰ τὸν Θεό, τὸν τελώνη ποὺ στάθηκε συντετριμμένος στὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, ἀνίκανος ἀκόμα καὶ νὰ βαδίσει πρὸς τὸν ἱερὸ τόπο τοῦ Θεοῦ, ἢ μὲ τὸν Ἄσωτο Υἱό, ποὺ παρὰ τὴν βαριὰ ἁμαρτία του, τὴν ἀπίστευτη ἀναισθησία, τὴν σκληρότητά του, βρῆκε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πατρικὴ ἑστία.

Ἀλλὰ πόσο σπάνια μὲ συγκίνησε, ἔστω βιαστικά, ἡ μοίρα τοῦ Φαρισαίου, ἀπὸ τὴν μοίρα τοῦ μεγαλύτερου ἀδελφοῦ – ὅμως ὁ Θεὸς δὲν καταδίκασε κανέναν ἀπὸ τοὺς δύο. Εἶπε γιὰ τὸν τελώνη: Καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πῆγε στὸ σπίτι του περισσότερο συγχωρεμένος, περισσότερο ἐλεημένος ἀπὸ τὸν ἄλλο. Δὲν εἶπε ὅτι ὁ Φαρισαῖος πῆγε χωρὶς νὰ τὸν συνοδεύει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Θεὸς ξέχασε τὴν πίστη του, τὴν αἴσθηση τῆς ὑπακοῆς πρὸς τὸ καθῆκον.

Καὶ πάλι σήμερα βρισκόμαστε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό. Ὅλη τὴ ζωὴ του εἶχε ζήσει στὸ πλευρὸ τοῦ πατέρα, ὅλη τὴ ζωὴ του μεριμνοῦσε γιὰ τὶς ὑποθέσεις τοῦ πατέρα του –εἶχε δουλέψει σκληρά, μὲ πίστη, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό του, χωρὶς νὰ δίνει σημασία στὴν κούραση, χωρὶς νὰ ζητᾶ καμιὰ ἀνταμοιβή, γιατί αἰσθανόταν ὅτι ἔκανε τὸ σωστό. Στὴν πραγματικότητα ὑστεροῦσε σὲ κάτι: τοῦ ἔλειπε ἡ ζεστασιά, ἡ τρυφερότητα, ἡ χαρὰ γιὰ τὸν πατέρα. Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ποὺ ἐντυπωσιάζει τόσο σ΄ αὐτὸν – ἡ πίστη του· παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ καρδιά του δὲν ἦταν φλογερή, παρέμεινε πιστός. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔλαβε καμιὰ φανερὴ ἀνταμοιβὴ ἢ ἀναγνώριση παρέμεινε πιστὸς κι ἐργαζόταν σκληρά.

Πόσο σκληροὶ εἴμαστε ὅταν σκεφτόμαστε ὅτι τοῦ ἀξίζει λίγη ἀπ’ τὴν συμπάθειά μας· ἀλλὰ πόσο λίγοι ἀπὸ ἐμᾶς μποροῦν νὰ εἶναι τόσο πιστοί, τόσο τέλεια καὶ σταθερὰ ὑπάκουοι στὸ κάλεσμα τοῦ καθήκοντος ὅπως αὐτὸς ὅταν δὲν βρίσκουμε ἀνταπόδοση, ὅταν δὲν ἀκοῦμε ἕναν ἐνθαρρυντικὸ λόγο, ὅταν δὲν παίρνουμε τὴν παραμικρὴ ἀμοιβὴ ὅπως ἔκανε ὁ πατέρας ὅσον ἀφορᾶ τὸν μεγαλύτερο υἱό, ἐπειδὴ οἱ γύρω μας, αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ἐξυπηρετοῦμε, ποὺ δουλεύουμε σκληρά, ποὺ τὸ συμφέρον τους βρίσκεται ἀκριβῶς στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, τὸ θεωροῦν δεδομένο. Δὲν εἶναι φυσικό; Δὲν εἶναι γιός μου; Δὲν εἶναι πατέρας μου; Δὲν εἶναι ἀδελφός μου; Σύζυγός μου; Φίλος μου; Δὲν σημαίνουν ὅλα αὐτὰ μία συνολικὴ δίχως ὅρια ἀφοσίωση ποὺ εἶναι ἡ δική του ἀνταμοιβή;

Πόσο σκληροὶ γινόμαστε συχνὰ στοὺς γύρω μας ποὺ τοὺς βάζουμε στὴν θέση τοῦ μεγαλύτερου ἀδελφοῦ- ποὺ ποτὲ δὲν ἀναγνωρίζουμε καὶ ποὺ πάντοτε περιμένουμε νὰ κάνουν τὸ σωστό, ἀδιαμαρτύρητα καὶ τέλεια.

Στὴν πραγματικότητα ὁ ἄσωτος υἱὸς εἶχε ζεστὴ καρδιά, εἶχε ἐπιστρέψει μὲ ραγισμένη καρδιά, ἕτοιμος νὰ ἀλλάξει, ἐνῶ ὁ ἄλλος μποροῦσε μοναχὰ νὰ συνεχίσει, νὰ περπατήσει τὴν πικρὴ πορεία του μὲ τὴν ἀμφιταλαντευόμενη πίστη του· ἐκτὸς ἂν ἀντιμετωπίζοντας τὴν συμπόνια τοῦ πατέρα, ἐκτὸς ἂν καταλάβαινε τί σήμαινε ὅτι ὁ μικρότερος ἀδελφός του ἦταν στὴν πραγματικότητα νεκρὸς καὶ ξανάζησε, ὅτι εἶχε ἀληθινὰ χαθεῖ καὶ βρέθηκε.

Ἂς σκεφθοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἔχουμε ὅλοι κάποιον γύρω μας ποὺ τοῦ φερόμαστε μὲ τὴν ἴδια ψυχρότητα, ποὺ θεωροῦμε ὅτι εἶχε ὁ μεγαλύτερος υἱός, ἀλλὰ ὅλοι μας ἔχουμε κάποιον πρὸς τὸν ὁποῖο φερόμαστε ἐξίσου περιφρονητικὰ καὶ σκληρὰ ὅπως φερόταν ὁ μεγαλύτερος υἱὸς στὸν μικρότερο ἀδελφὸ ποὺ εἶχε ξεγράψει, ποὺ δὲν ἦταν ἀδελφὸς γιὰ κεῖνον· ποὺ εἶχε φανεῖ ἀγνώμων πρὸς τὸν πατέρα, ποὺ ἦταν ἀσυγχώρητος. Κι ὅμως, ἐκεῖ βρισκόταν ὁ πατέρας, τὸ θύμα τῆς ἀπόρριψης τοῦ υἱοῦ του, τὸ θύμα τῆς ἐλαφρόμυαλης συμπεριφορᾶς του, τῆς σκληρότητάς του, ποὺ τὸν συγχώρησε τρυφερὰ καὶ ὁλόψυχα.

Ἂς βροῦμε τὴ θέση μας σὲ αὐτὴν τὴν τραγικὴ καὶ ὄμορφη παραβολὴ γιατί τότε ἴσως βροῦμε τὸν δρόμο μας, εἴτε παρότι ὁ καθένας πέρα ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ὁ μεγαλύτερος γιός, μολονότι λιγότερο τοῦ καθήκοντος, πολὺ λιγότερο τίμιος, πολὺ λιγότερο ἀφοσιωμένος στὶς μέριμνες τοῦ πατέρα, στοὺς φίλους, στοὺς συγγενεῖς· ἢ ἴσως μποροῦμε ν΄ ἀνακαλύψουμε στὴν καρδιὰ μας μιὰ δημιουργικὴ συμπάθεια γιὰ τὸν μικρότερο γιὸ καὶ νὰ μάθουμε πρῶτα ἀπ’ αὐτὸν ὅτι δὲν ὑπάρχει κατάσταση ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς φέρει μιὰ εἰλικρινῆ μετάνοια, μιὰ μεταστροφὴ καὶ ὅτι ὑπάρχει ἕνας τουλάχιστον – ὁ Θεὸς- καὶ προφανῶς ἕνα πρόσωπο ἢ πολλά, ποὺ εἶναι ἕτοιμα νὰ μᾶς δεχθοῦν, νὰ μᾶς ἀπολυτρώσουν, νὰ μᾶς ἐπαναφέρουν καὶ νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ξεκινήσουμε μαζὶ μιὰ νέα ζωὴ – μὲ τὸν πατέρα, τὸν νεότερο καὶ τὸν μεγαλύτερο υἱό. Ἀμήν.

Ἀπόδοση στὰ νεοελληνικά: www.agiazoni.gr

Πηγή:https://agiazoni.gr

Ὁ Τελώνης καὶ ὁ Φαρισαῖος Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὸ ταξίδι μας πρὸς τὴν Τεσσαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα, συναντοῦμε ἕναν ἀριθμὸ παραβολῶν ποὺ πρέπει νὰ μᾶς προετοιμάσουν στὸ ταξίδι μας. Καὶ ἡ σημερινὴ παραβολὴ μᾶς μιλάει γιὰ τὸν Τελώνη καὶ τὸν Φαρισαῖο.

Ὁ Τελώνης εἰσῆλθε στὴν ἐκκλησία γνωρίζοντας ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ βρίσκεται ἐκεῖ. Μὲ ποιὰ ἔννοια; Ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα μικρὸ μέρος στὴ γῆ ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένο στὸν Θεό, ποὺ ἀνήκει στὸν Θεὸ, ἐκεῖ ὅπου ἔχει δικαίωμα νὰ ζεῖ, ἐκεῖ ὅπου ἐρχόμαστε νὰ συναντήσουμε Αὐτὸν καὶ κανέναν ἄλλο. Ὦ, φυσικὰ, ὅλους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ μαζί μ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ὁ Τελώνης στάθηκε στὴν πόρτα γνωρίζοντας ὅτι εἶναι ἕνας ξένος καὶ ὅτι ἡ μόνη του ἐλπίδα βρισκόταν στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ. Εἶχε πεῖ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, « Παιδί μου, δῶσε μου τὴν καρδιά σου – ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι δικά μου».

Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἔλθουμε καὶ νὰ προσφέρουμε τὴν καρδιά μας στὸν Θεὸ καὶ μόνο τότε μποροῦμε νὰ βαδίσουμε σ’ αὐτὸν τὸν ἱερὸ τόπο.

Ὁ Φαρισαῖος ζοῦσε σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες· σκέφτηκε, ἔνοιωσε ὅτι ἔκανε τὸ κάθε τι ποὺ περίμεναν ἀπὸ αὐτὸν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, εἶχε δικαιώματα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· εἶχε δικαίωμα νὰ βρίσκεται στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἕνας ἀπὸ τὸν δικὸ Του λαό. Καὶ γι’ αὐτὸ, κοιτάζοντας γύρω του, μποροῦσε νὰ συγκρίνει τὸν ἑαυτό του μὲ ἄλλους ποὺ δὲν ἄξιζαν στὰ μάτια του τὸ ἴδιο μ’ ἐκεῖνον.

Ἄς προβληματιστοῦμε σχετικὰ μὲ τοὺς ἑαυτοὺς μας· ὅταν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, συνειδητοποιοῦμε ὅτι εἶναι ἕνα βασίλειο ὅπου μποροῦμε νὰ εἰσέλθοῦμε μόνο ἄν ἡ καρδιὰ μας ἔχει δοθεῖ στὸν Θεό, καὶ μόνο ἄν ἡ καρδιὰ μας ἔχει γίνει ὁ τόπος κατοικίας Του; Καὶ ἐπίσης ἄν ἔχουμε προσπαθήσει, ἐντούτοις σκληρά, τίμια νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι «ἀξίζω», μπορῶ νὰ πῶ «ἔχω δικαίωμα νὰ εἶμαι ἐδῶ»; Ὄχι, μόνο ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ δικαίωμα· μοναχὰ ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ εἰσέλθουμε σὲ τοῦτο τὸ ἱερὸ βασίλειο. Καὶ ὅταν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, ἄς σταματήσουμε γιὰ ἔνα λεπτὸ στὴν πόρτα, καὶ ἄς σκεφτοῦμε, «Τοῦτο τὸ βασίλειο εἶναι ἱερό, εἶναι ὁ ἱερὸς τόπος τοῦ Θεοῦ· ἄς εἰσέλθω μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ· «ἄς στραφοῦμε στὸν Θεό καὶ ἄς ποῦμε. «Κύριε, Εἶμαι ἀνάξιος, καὶ ὅμως ἔχω ἀγαπηθεῖ ἀπὸ ἐσένα· εἶμαι μολυσμένος, καὶ ὅμως μπορῶ νὰ ἀγαπῶ ἐσένα, Ὦ Κύριε, καὶ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μου. Μὲ ἀτέλειες, ὅμως εἶναι τὸ μόνο ἔδαφος ὅπου μπορῶ νὰ σταθῶ ἐδῶ».

Ἀμήν.

Πηγή:https://agiazoni.gr