Ἡ ὀρθόδοξη πίστη

 Ἡ ὀρθόδοξη πίστη Ἡ πίστη μας ἐκκινεῖται ἀπό τήν ἀποδοχή τῆς ἐν Χριστῷ φανερώσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί ὁλοκληρώνεται στήν κατόπιν πνευματικῆς προσπάθειας προσωπική συνάντηση καί μυστηριακή ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἕνωση τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Σέ μία συνάντηση καί ἕνωση ἡ ὁποία ἐντοπίζεται στά ἔργα, τά ἔργα τῆς πίστεως, διότι χωρίς ἔργα ἡ πίστη εἶναι νεκρή καί τό ἀντίθετο, τά ἔργα δίχως τήν πίστη εἶναι τύπος δίχως οὐσία, πομπώδεις ἐνέργειες μέ ἄλλα κίνητρα καί στόχους, συνήθως τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή, στερημένα τῆς ἀγάπης στόν πλησίον. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς ὁδηγεῖ στήν προσευχή γιά τούς ἄλλους, στό νά μοιραζόμαστε, νά χαιρόμαστε στήν χαρά τοῦ ἄλλου, νά λυπούμαστε στήν λύπη του, νά σκεπτόμαστε τόν αἰώνιο προορισμό μας, νά μάθουμε νά ὑπομένουμε, νά ἐλπίζουμε, νά ἐγκρατευόμαστε καί νά χαιρόμαστε τήν ἁπλότητα καί τήν λιτότητα

                                                                                                                      † Ὁ Φ. Ἀ.

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» 

ETOΣ 72ον 11 Αὐγούστου 2024 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3715)

Ἡ ὀρθόδοξη ταυτότητά μας

 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίνουν τό μήνυμα μιᾶς νέας προσπάθειας γιά ἐσωτερική καί ἐξωτερική ἐλευθερία, γιά τήν βίωση τῆς ταυτότητάς μας. Ἐκεῖνο πού χρειαζόμαστε εἶναι νά ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας νά πυρακτωθεῖ στήν φλόγα τῆς δικῆς τους φλογερῆς ἐμπνεύσεως. Διότι, ἐκεῖνοι γνωρίζουν ὅτι ὁ μέγιστος ἐχθρός ἑνός λαοῦ εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς αὐτοσυνειδησίας του, ἡ φθορά τῆς πολιτισμικῆς του ἰδιοπροσωπίας καί ἡ ἀλλοίωση τοῦ ἤθους του. Ἡ οὐσιαστικότερη ὑπεκφυγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ἑαυτό του καί τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει εἶναι νά νομίζει ὅτι ἡ οὐσία βρίσκεται στό περιεχόμενο τῶν αἰτημάτων του καί ὄχι στό ἦθος του. Μόνο μέ τήν διατήρηση καί φύλαξη τῆς ταυτότητας καί τῆς αὐτοσυνειδησίας μας, μποροῦμε νά εἴμαστε μάρτυρες τῆς πίστεως καί τοῦ πολιτισμοῦ μας, μάρτυρες τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἄξιοι νά ἔχουμε στά χέρια μας τά κειμήλια καί τήν παράδοσή μας, χρόνους χιλιάδες φυλαγμένα στήν καρδιά ἀπό γενιά σέ γενιά. Μέ ἄλλα λόγια, πρέπει νά ἐγκεντρισθοῦμε στήν Ἐκκλησία, γιά νά μεγαλώσουμε μέσα της καί νά ζήσουμε μέσα σ᾿ ἐκείνη τήν μυστηριακή παράδοση, πού περιλαμβάνει τό σύνολο τῶν ἀποκαλύψεων καί τῶν ὁραμάτων, τήν πρόγευση τῆς μέλλουσας ζωῆς καί μακαριότητας.

† Ὁ Φ. Ἀ

* Απόσπασμα από τη «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», APIΘ. ΦΥΛ. 24 (3707)

Ζητᾶμε σημεῖα, γιά νά πιστέψουμε

«... Πολλές φορές, ἀπογοητευμένοι ἀπό τά ἀνθρώπινα καί τά καθημερινά, προβληματιζόμαστε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. Ζητᾶμε σημεῖα, γιά νά πιστέψουμε. Ἀκόμη κι ὅταν ὁ Κύριος βρισκόταν ἐπάνω στόν Σταυρό, οἱ ἄνθρωποι Τόν πείραζαν καί Τόν βλασφημοῦσαν λέγοντας: «Ἐάν εἶσαι υἱός τοῦ Θεοῦ, κατέβα ἀπό τόν Σταυρό καί θά πιστέψουμε σέ Σένα». Ὅμως ὁ Κύριος δέν ἀπάντησε. Παρέμεινε, «ἐν σιωπῇ», στόν Σταυρό καί πέθανε, γιά νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος, καί ἀναστήθηκε, γιά νά ἀνοίξει τήν θύρα τοῦ Παραδείσου καί νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ζωή τοῦ Θεοῦ».

Απόσπασμα από το εβδομαδιαίο φύλλο  «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» ΑΡΙΘ. ΦΥΛ.23 (3706)

Μέ τή μετάνοια ἐρχόμαστε στό φῶς

  Πῶς μποροῦμε νά ἀλλάξουμε αὐτήν τήν κατάσταση; Μᾶς τό λέει σήμερα ὁ Κύριος μέ τό «Μετανοεῖτε, διότι πλησίασε ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Μετάνοια δέν εἶναι ἕνα αἴσθημα ἐνοχῆς ἤ ἡ θλίψη γιά τήν ἁμαρτία. Μετάνοια εἶναι ἀλλαγή τοῦ νοῦ, μεταμόρφωση τῆς ὅρασής μας. Εἶναι ἕνας νέος τρόπος νά δοῦμε τόν ἑαυτό μας, τούς ἄλλους καί τόν Θεό. Εἶναι ἐπανατοποθέτηση τοῦ κέντρου τῆς ζωῆς μας στόν Χριστό. Μετάνοια σημαίνει νά ἀνοίξουμε τά μάτια μας στή θεϊκή ἀκτινοβολία, πού ὁδηγεῖ στήν αἰωνιότητα. Μετάνοια σημαίνει, τέλος, ὅτι ἀναγνωρίζουμε τό καλό καί τό κακό, τήν ἀγάπη καί τό μῖσος καί ἐπιλέγουμε καί πιστεύουμε στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μόνο τότε θά γεμίσει φῶς ἡ ζωή μας, χαρά ἡ καρδιά μας καί εὐτυχία ὁ κόσμος μας.

 Ἀρχιμ. Ε. Λ.

Πηγή:https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/02_2024(3685).pdf

«Χαῖρε σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου»

 

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς ἔχει ἄμεση σχέση καί συνάφεια μέ τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καθότι τά ἀναφερόμενα στήν «πρώτη σκηνή», στήν σκηνή δηλαδή τοῦ μαρτυρίου ὅπου λατρευόταν ὁ Θεός ἀπό τούς Ἰσραηλίτες πρίν οἰκοδομηθεῖ ὁ ναός τῶν Ἱεροσολύμων, τό θυσιαστήριο καί τά ἱερά ἀντικείμενα πού ὑπῆρχαν ἐκεῖ, ἀποτελοῦν τύπο καί προεικόνιση τῆς Παναγίας. Σύμβολα πού ἀνάγουν στό συμβολιζόμενο, στήν «Τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Πιό συγκεκριμένα, ἡ σκηνή τοῦ μαρτυρίου διαχωριζόταν σέ δύο μέρη, τό ἐξωτερικό πού ὀνομαζόταν «Ἅγια» καί τό ἐσωτερικό καί ἱερώτερο τά «Ἅγια τῶν Ἁγίων». Ἐκεῖ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπῆρχε τό χρυσό θυσιαστήριο τοῦ θυμιάματος καί ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης, μέσα στήν ὁποία βρισκόταν ἡ χρυσή στάμνος μέ τό μάννα, ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, πού εἶχε βλαστήσει θαυματουργικά, καί οἱ δύο πλάκες πού περιεῖχαν τίς διατάξεις τῆς διαθήκης. Καί ὅλα αὐτά ἦταν σκιά ἐκείνων πού θά ἐπακολουθοῦσαν κατά τήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης καί προεικονίσεις τῆς ἐμψύχου κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία στήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἀποκαλεῖται «Ἁγία Ἁγίων μείζων», διότι ὡς μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁγιωτέρα τῶν Ἁγίων τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. Ἡ Θεοτόκος, ἐπίσης, ἔγινε ἡ ἀληθινή σκηνή ὅπου κατοίκησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί, ἑπομένως, ἡ αὐθεντική μαρτυρία περί τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του καί τῆς δυνατότητας νά γίνει ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ κατά χάριν. Γι’ αὐτό ἡ Παναγία ἀποκαλεῖται ἀπό τούς ἱερούς ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνάμα καί κορυφαῖοι θεολόγοι της, ἔμψυχο θυσιαστήριο, χρυσό θυμιατήριο, θυμίαμα εὔοσμο, μύρο πολύτιμο, κιβωτός πού ἔχει χρυσωθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στάμνος πού φέρει τόν Ἄρτο τῆς ζωῆς, ράβδος μυστική ἀπό τήν ὁποία βλάστησε ὁ Κύριος, τό «ἀμάραντον ἄνθος». Ὁλόκληρος δέ ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι πλήρης ἀπό παρόμοιους πρός τήν Θεοτόκο χαρακτηρισμούς. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Παναγία εἶναι ἡ κορύφωση καί ἡ τελείωση, ἡ ὁλοκλήρωση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γιατί ὅλος ὁ κόσμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προετοιμαζόταν παιδαγωγούμενος ἀπό τόν Θεό γιά νά βρεθεῖ ἐκεῖνο τό πρόσωπο, δηλαδή ἡ Παναγία, πού ἑκουσίως θά συνεργαζόταν μέ τόν Θεό γιά τόν ἐρχομό τοῦ Σωτῆρος στόν κόσμο. Γιά νά συντελεσθεῖ ἡ προσωπική συνάντηση καί ἕνωση κάθε πιστοῦ μέ τόν σεσαρκωμένο Λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι «δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄ Κορ. 1,30). 

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ETOΣ 71oν 2 Ἰουλίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 27 (3657)

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Τί εἶναι ὅμως συνείδηση καί ποιό εἶναι τό κριτήριό της; Μέ πολύ ἁπλά λόγια, συνείδηση εἶναι ἡ ἄποψη πού μπορεῖ νά διαμορφώσει ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ἠθικό χαρακτήρα τῶν πράξεών του καί ἡ ἱκανότητα νά διακρίνει τό ἀγαθό ἀπό τό κακό. Εἶναι ἡ ἀντίληψη γιά ὁτιδήποτε ἐκδηλώνεται μέσα στήν ψυχή του, ἡ ἐπισήμανση τῶν ἐσωτερικῶν λειτουργιῶν τοῦ νοῦ, ὅπως τό γιγνώσκειν, τό βούλεσθαι, τό προτίθεσθαι, τό ἀμφιβάλλειν κ.ἄ. Εἶναι, μέ μία φράση, ὁ φυσικός νόμος πού ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν Θεό γιά τήν κατά φύση προκοπή τοῦ ἀνθρώπου. Κριτήριο, τώρα, γιά τήν διαμόρφωση ὑγιοῦς συνειδήσεως εἶναι, γιά ὅσους πιστεύουμε στόν Χριστό, τό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ἡ φανέρωση δηλαδή τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Πολύ εὔστοχα ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει ὅτι «τότε νοσεῖ τό κριτήριο τῆς ψυχῆς μας, ἡ συνείδηση … ἡ ὁποία, ὅταν δέν ἔχει τήν πλάστιγγα τῶν συλλογισμῶν της σταθερή καί προσανατολισμένη μέ ἀκρίβεια στόν νόμο τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά κρίνει ὀρθά τά γεγονότα, ἀλλά περιφέρεται καί παρασύρεται».

                                             Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

                      ETOΣ 71ον 2 Ἀπριλίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 14 (3644)  

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Ὅταν ὁ Θεός ὑπόσχεται στόν ἄνθρωπο, αὐτό σημαίνει ὅτι μεταξύ τῶν δύο ὑπάρχει προσωπική σχέση καί κοινωνία. Αὐτή ἡ σχέση εἶναι ἔκφραση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού προσφέρεται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κατεξοχήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως, τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο πού ἀφορᾶ στήν θεώσή του.

                                                                 Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

                       ETOΣ 71oν 26 Μαρτίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 13 (3643)