Ὁ φθονερός ἄνθρωπος

 Ὁ ἄνθρωπος πού φθονεῖ ἐξετάζει συνήθως τήν ζωή τῶν συνανθρώπων του καί ἐπιδιώκει τήν σύγκριση τῆς ζωῆς του μέ τήν δική τους ζωή. Ὅταν διαπιστώσει ὅτι ὁ ἀδελφός του ὑπερέχει, τότε ἀφήνει νά ἐκδηλωθεῖ τό φοβερό πάθος τοῦ φθόνου. Καί συνήθως ἡ πρώτη ἐκδήλωση εἶναι ἡ κατήφεια, ἡ στεναχώρια καί ἡ ἀθυμία. Ἀκόμη καί τά ὑπάρχοντα ὑλικά ἀγαθά γίνονται αἰτία τῆς στεναχώριας. Γι᾿ αὐτό ὁ φθονερός δέν διαφέρει ἀπό ἕναν γυμνό ἄνθρωπο πού πληγώνεται ἀπό ὅλους. Καί αὐτή ἡ πληγή εἶναι πολύ βαθιά. Κατέρχεται στήν καρδιά. Ὁ φθονερός εἶναι συνήθως πολυόμματος. Προσέχει ἐπιμελῶς νά βρίσκει πάντοτε αἰτίες γιά νά κατηγορεῖ. Παρατηρεῖ τόν ἄλλο πῶς θά μιλήσει, πῶς θά συμπεριφερθεῖ. Ἔτσι πίσω ἀπό τήν φιλοκατάκριση κρύβεται ἐπιμελῶς τό πάθος τοῦ φθόνου.

                                                                                                                                                  † Ὁ Φ. Ἀ.

                                                                       Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» 

                                             ETOΣ 72oν 4 Aὐγούστου 2024 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3714)

Πολίτες τοῦ Παραδείσου

 

Δυστυχῶς, ἀπό τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν, ἀπό τήν ἐποχή τῆς συγκλήσεως τῶν οἰκουμενικῶν καί τοπικῶν Συνόδων, ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ἐξακολουθοῦμε νά παλεύουμε μέ τίς ἀνάπηρες εἰκόνες τῆς ἀλήθειας, νά πολεμᾶμε ἐναντίον ἑνός καθολικοῦ ψεύδους στό ὄνομα μιᾶς μισῆς ἀλήθειας, νά ἑρμηνεύουμε καί νά μεταβάλλουμε τήν πίστη μας σέ ἰδεολογία καί ἰδεολόγημα, νά αἰσθανόμαστε τόν κόσμο ὄχι σάν σπίτι καί πατρίδα, ἀλλά σάν ἀποικία, γιά νά νιώθουμε ὄχι κάτοικοι, ἀλλά ἄποικοι τοῦ Παραδείσου.

† Ὁ Φ. Ἀ. 

ETOΣ 72ον 14 Ἰουλίου 2024 APIΘ. ΦΥΛ. 28 (3711)

Μετάνοια καί συντριβή

 Ὅλοι μας, ἀδελφοί, κρύβουμε μέσα μας τούς δύο τύπους τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Καί τόν ἐγωιστή-ὑποκριτή, ἀλλά καί τόν ἅρπαγα-ἄδικο. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, πιό εὔκολα μετανοεῖ ὁ ἅρπαγας-ἄδικος, ὅπως εἶναι ὁ τελώνης. Ὅμως, καί στούς δύο χρειάζεται μετάνοια καί συντριβή. Ἡ μετάνοια μᾶς σώζει καί μᾶς ἐπαναφέρει στή λογική μας, δηλαδή στή φυσική κατάσταση τῆς ψυχῆς, πού ζητᾶ τόν Χριστό. Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτή πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο χαριτωμένο, κοινωνικό, τίμιο, ἐνάρετο· δηλαδή ἀληθινό ἄνθρωπο. 

Ἀρχιμ. Ε. Λ.

                 Απόσπασμα από το φύλλο της «ΦΩΝΗΣ ΚΥΡΙΟΥ»

                    ( Έτος 72ον, 25/2/2024, αριθ. φυλ. 8 (3691)

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ἡ μαρτυρία τοῦ ἀπ. Πέτρου γιά τήν θέα τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ 

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Β΄ ἐπιστολή του, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, προτρέπει τούς πιστούς νά ἀποφύγουν τήν φθορά τοῦ κόσμου καί νά γίνουν μέτοχοι, κοινωνοί τῆς θείας φύσεως. Νά συνοδεύουν τήν πίστη τους μέ ἐνάρετη ζωή καί νά μήν ἀμφιβάλλουν γιά τήν ὑπόσχεση τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία προανακρούεται ἤδη στό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ καί τίς προφητικές ἀναγγελίες. Καί ὡς αὐτόπτης τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τῆς Μεταμορφώσεως καταθέτει τήν ὁμολογία καί τήν μαρτυρία του γιά τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἔλαβε τρανή πεῖρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστή.

Φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδος 

Κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Τριαδικός Θεός. Τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν καί φανέρωσε τήν δόξα τῆς θεότητός Του. Ὁ Πατήρ ἐπιβεβαίωσε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός Του ὁ ἀγαπητός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπεσκίασε τούς μαθητές ὡς νεφέλη φωτεινή. Ἐφόσον στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἑνωθεῖ ἡ θεία φύση μέ τήν ἀνθρώπινη, τότε ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ἡ Ὁδός πού μᾶς ἀποκαλύπτει τόν Θεό Πατέρα καί μᾶς ὁδηγεῖ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, πρός Αὐτόν. Αὐτήν τήν πορεία ὁ ἀπόστολος Πέτρος τήν χαρακτηρίζει ὡς «εἴσοδον εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πρόκειται δηλαδή περί τῆς εἰσόδου τοῦ ἀνθρώπου στήν ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδος, στήν ὁποία διά τῆς Βαπτίσεως, τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ ἐν γένει πνευματικοῦ ἀγῶνα μετέχουμε ἀπό τό παρόν. Ἄς εὐχηθοῦμε τό ἄκτιστο φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ νά εἰσχωρεῖ στήν ὕπαρξη κάθε ἀνθρώπου πού τό ἀναζητεῖ καρδιοπόθητα· γιά νά διαλύεται κάθε ἐσωτερικό μας σκοτάδι καί νά ἀναφωνοῦμε στόν φωτοδότη Θεό· «Κύριε, Σύ φωτιεῖς τό σκότος μου» καί «σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου Σου, Κύριε, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψόμεθα φῶς τό ἀπρόσιτον» (Εὐχή Α΄ ὥρας). Ἀμήν.

                                                                                                                          Ἀρχιμ. Ν. Κ

                                                              «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

                                ETOΣ 71ον  6 Αὐγούστου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3662)

Ὁ Χριστός σωτήρας τῶν ἀνθρώπων

Οἱ πιστοί δέν πρέπει νά λησμονοῦν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ λυτρωτής καί σωτήρας. Οἱ πνευματικοί ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς πίστεως εἶναι ὄργανα καί διάκονοι τοῦ Θεοῦ. Σέ καμία περίπτωση δέν ἐπιτρέπεται νά οἰκειοποιοῦνται τήν πνευματική ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ οὔτε νά ἐνθαρρύνουν τούς ποιμαινομένους νά ἀποδίδουν τήν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ ἔργου στίς ἱκανότητες τῶν ποιμένων τους. Τά χαρίσματα προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Μάλιστα ἡ ἐμπειρία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅσο κι ἄν μεσουρανεῖ κάποιο πνευματικό ἔργο, ὅταν παρεμβάλλονται στοιχεῖα προσωπολατρίας, διαιρέσεως, ἐρίδων κ.ἄ., τότε καταπίπτει παταγωδῶς καί προκαλεῖ μεγάλο σκανδαλισμό. Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔργο ἑνότητος. Ἑνοποίησε στό πρόσωπό Του τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό, τούς ἀγγέλους μέ τούς ἀνθρώπους, τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο. Μέ τό βάπτισμα καί τήν θεία Εὐχαριστία μᾶς συνάγει ὅλους στό σῶμα Του. Εἴθε αὐτές οἱ θεολογικές ἀλήθειες νά μᾶς συνέχουν πάντοτε καί νά στηρίζουν τούς ἀγῶνες γιά τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

 Ἀρχιμ. Ν. Κ.

«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

ETOΣ 71oν 30 Ἰουλίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3661)

Η ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Ἐάν ἡ προηγούμενη Κυριακή χαρακτηρίζεται ὡς ἡ ἑορτή τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ σημερινή ἀποτελεῖ τήν συνέχεια αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, γιατί διαφυλάχθηκε ἀκέραιη ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέ τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ γιά τήν «κατά χάριν» θέωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς τοῦ ὑψίστου προορισμοῦ του.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη τιμᾶται σήμερα, θεολόγησε ἐπί τῇ βάσει τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἔζησε τόν 14ο αἰ. (1296-1359), σέ μιά ἐποχή ἀνήσυχη καί ταραγμένη. Διετράνωσε, μέ τόν φωτισμένο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα νοῦ του καί μέσα ἀπό τήν προσωπική καί ἁγιασμένη ἐμπειρία του, ὅτι ὁ ἀπρόσιτος κατά τήν οὐσία του Θεός εἶναι προσωπική ὕπαρξη. Κινεῖται πρός τό δημιούργημά του, τόν ἄνθρωπο, τόν προσλαμβάνει ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί τόν ἐναγκαλίζεται μέ τήν ἄκτιστη χάρη καί ἐνέργεια, χωρίς νά ἐγκαταλείπει τό ἀπρόσιτο φῶς τῆς Οὐσίας Του.

                                                                   ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

                                      ETOΣ 71oν 12 Μαρτίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 11 (3641)

Ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί

 Ὁ ἄνθρωπος μοιάζει, δυστυχῶς, πολλές φορές νά μήν συνειδητοποιεῖ ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος πού ἔχει ἀνάγκη τόν Θεό, καί ὄχι ὁ Θεός πού ἔχει ἀνάγκη τόν ἄνθρωπο. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἤδη παρούσα, καί ἡ ἔλευσή της δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας στάση ἀπέναντί της. Τό μεγάλο δεῖπνο ὁ Οἰκοδεσπότης θά τό παραθέσει ὁπωσδήποτε· ἔστω κι ἄν αὐτοί πού ἦσαν ἀρχικά προορισμένοι νά παρευρεθοῦν σέ αὐτό ἀστοχήσουν καί ἀποτύχουν, ἡ θέση τους δέν θά μείνει σέ καμία περίπτωση κενή. Θά ἀναπληρωθεῖ ἀπό ἄλλους, οἱ ὁποῖοι θά ἀνταποκριθοῦν μέ προθυμία στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί θά ἀξιωθοῦν τῆς δεσποτικῆς χαρᾶς, ἀκόμη καί ἄν φαινομενικά δέν πληροῦσαν ἀπό πρίν τά κριτήρια τῆς πρόσκλησης· ἔχουν ὅμως τόν πόθο νά συμμετάσχουν στό μεγάλο δεῖπνο, καθώς συνειδητοποιοῦν πλήρως τήν ἀξία του, καί διαθέτουν τήν ἐπίγνωση ὅτι δέν ἔχουν προσκληθεῖ δικαιωματικά σέ αὐτό, ἀλλά κατά χάριν, δικαιωμένοι ἀπό τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

 Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.

«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ἑβδομαδιαῖο φύλλο ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

ETOΣ 70όν 11 Δεκεμβρίου 2022 APIΘ. ΦΥΛ. 50 (3628)