Ἡ ἱστορία τῶν δύο ἀποστόλων μᾶς ὁδηγεῖ σέ τρία πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τό πρῶτο: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν ἀνάμεσα στούς Μεγάλους τῆς ἱστορίας καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὅμως ἀπό ἀνάμεσά τους βγεῖ τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μποροῦν νά παραμείνουν Μεγάλοι, ὄχι ὅμως Ἅγιοι, γιατί ἡ ἁγιότητα δέν στηρίζεται στό πεῖσμα καί στόν ἐγωισμό. Στηρίζεται στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση, στήν ὑποχωρητικότητα, στόν ἀγώνα γιά τήν ἑνότητα. Τό δεύτερο: Δέν ὑπάρχουν ἀλάθητοι στήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχουν αὐθεντίες. Ὁ μόνος ἀλάθητος καί ἡ μοναδική αὐθεντία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἀπόψεις, ἔντονες διαφωνίες, ἀλλά νά ἀντιμετωπίζονται μέσα στό συνοδικό πλαίσιο λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἀλαθήτου, ἔχουμε αἵρεση, πού ἔχει πληρώσει ἀκριβά ἡ χριστιανική Ἐκκλησία στήν πορεία τῆς ἱστορίας της, γιατί ὁδήγησε στό μεγαλύτερο χριστιανικό σχίσμα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὑπάρχει καί ἕνα τρίτο συμπέρασμα: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, στό κοινωνικό, πολιτικό, οἰκογενειακό. Ἀλίμονο, ὅμως, ἄν αὐτές ὁδηγοῦν σέ ρήξεις καί προκαλοῦν ἐμφυλιοπολεμικές συνθῆκες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά λυθοῦν εἶναι στό πλαίσιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας, πού ἐπιτυγχάνονται μόνο μέσα ἀπό τίς δημοκρατικές διαδικασίες, τίς ὁποῖες πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας δίδαξε καί πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ἑβδομαδιαῖο φύλλο ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου