Με ποιους θα ήταν ο Χριστός σήμερα;

 Από μικρός άκουγα για την Πατρίδα «την Μικρά  Ασία και τα Αλάτσατα της Ερυθραίας», που με δάκρυα στα μάτια της διηγούταν η Νόνα μου Ελένη την ζωή, εκεί και το τι αντιμετώπισαν όταν ήλθαν ως «πρόσφυγες» στην Πατρίδα τους, από τους εδώ στην μητροπολιτική Ελλάδα. Πάντα έτρεφα και τρέφω μια αγάπη για την προσφυγιά.  

«Ήρθαν έτσι τα πράγµατα, ώστε γύρω µας να αφθονούν οι γυμνοί και οι άστεγοι. Είναι πάµπολλοι οι πρόσφυγες που χτυπούν τις πόρτες µας. Πάµπολλοι είναι και οι ξένοι και οι µετανάστες. Όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις χέρια απλωµένα σε ζητιανιά. Για σπίτι έχουν το ύπαιθρο. Κατάλυµα βρίσκουν στις στοές, τις παρόδους και τα ερηµικότερα σηµεία της αγοράς. Φωλιάζουν σε τρύπες όπως οι νυχτοκόρακες και οι κουκουβάγιες. Τα ρούχα τους είναι διάτρητα κουρέλια. Για χωράφι έχουν τη διάθεση όσων δίνουν ελεηµοσύνη. Για τροφή ό,τι τύχει. Πίνουν νερό από τις κρήνες, όπως τα ζώα και για ποτήρια έχουν τις χούφτες στους. Για αποθήκη έχουν την κοιλιά τους, όσο µπορεί αυτή να συγκρατήσει ό,τι µπαίνει µέσα. Τραπέζι τους είναι τα γόνατα τους διπλωµένα. Κρεβάτι, το έδαφος. Μπάνιο, κάποιος ποταµός ή λίµνη, όπως τα έχει προσφέρει ακατέργαστα και κοινά σε όλους ο Θεός. Η ζωή τους είναι πλέον γεµάτη µετακινήσεις και αγριάδα, όµως δεν ήταν έτσι εξ αρχής. Ας όψονται η συµφορά και η ανάγκη»  γράφει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, στον περί φιλοπτωχείας και ευποιίας, λόγο Α΄ P G 46, 457 Α-C).

Αναλογίζομαι πόσο μακριά από την αληθινή πίστη στο Θεό και ακόμη απλησίαστοι είμαστε από την ανθρωπιά θεωρώντας τους «άλλους» και τους «ξένους» ως «διαφορετικούς» και απειλή για την κοινωνική ή τη θρησκευτική συνοχή και υιοθετούμε αρνητικές προκαταλήψεις απέναντί τους.

Τι έχουμε να αντιτάξουμε στα λόγια του Αγ. Συµεών του Νέου Θεολόγου: «Εμείς που πιστεύουμε θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή µας για χάρη του διπλανού µας» ή στα λόγια του Αγ. Μακαρίου: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθούμε παρά µόνο µέσω του διπλανού µας. Αυτό είναι καθαρότητα καρδιάς: όταν βλέπεις τον αμαρτωλό ή τον άρρωστο, να νιώθεις συμπόνοια γι’ αυτούς και να τους δείχνεις τρυφερότητα”. Μήπως ο μετανάστης, ο ξένος, ο αλλοδαπός, ο αλλόφυλος και ο αλλόγλωσσος στην πολυπολιτισµική κοινωνία που ζούμε, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν είναι ο διπλανός µας, ο πλησίον, ο συνάνθρωπος, ακόμη κι αν είναι «αμαρτωλός» και «άρρωστος»

Η Παλαιά Διαθήκη τάσσεται υπέρ του μετανάστη: «Αν κάποιος ξένος έρθει να µμείνει µμαζί σας στη χώρα σας, µην τον εκμεταλλευτείτε. Να του φέρεστε όπως σ’ έναν συμπατριώτη σας. Να τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας, γιατί κι εσείς ξένοι ήσασταν στην Αίγυπτο» (Λευιτ. 19:33-34).

Με παρόμοιο τρόπο ο Μέγας Βασίλειος (περί ελεηµοσύνης λόγος δ΄, εκλεχθείς δια Συµεών Μεταφραστού, P G 32, 1160 D-1161 A) που θα εορτάσουμε σε λίγες μέρες, κάνοντας αναφορά σε χριστιανούς της εποχής του, -άραγε θα άλλαζε τίποτα αν απευθυνόταν σε χριστιανούς της εποχή µας;- υπογραμμίζει έντονα «Αν χτυπήσει την πόρτα σου κάποιος που πασχίζει να αντιμετωπίσει την ανάγκη του, µη ζυγίσεις τα πράγματα µε ανώμαλο τρόπο. Μην πεις, δηλαδή. Αυτός είναι φίλος, είναι ομόφυλος, µε έχει ευεργετήσει παλιότερα, ενώ ο άλλος είναι ξένος, αλλόφυλος, άγνωστος. Αν κρίνεις άνισα, ούτε συ θα ελεηθείς. Μία είναι η ανθρώπινη φύση, και ο ένας και ο άλλος είναι άνθρωπος, κοινή είναι και στους δύο η ανάγκη, κοινή η φτώχεια. Πρόσφερε και στον αδελφό σου και στον ξένο, στον µεν αδελφό σου µη γυρίσεις την πλάτη, τον δε ξένο κάν’ τον αδελφό σου. Ο Θεός θέλει να στηρίζεις τους αναγκεμένους, κι όχι να κάνες διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν θέλει να δίνεις στον ομόφυλο και να αποδιώχνεις τον ξένο, όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέρφια, όλοι είναι παιδιά ενός πατέρα. Υπάρχει κόσμος που τον ξερίζωσε κάποια συφορά και δεν του έχει απομείνει τίποτα, παρά µόνο η ψυχή και το σώμα του. Εμείς όμως, όσοι έχουμε γλυτώσει άγευστοι συμφορών, ας µμοιραστούμε µε εκείνους την ευημερία µας. Ας αγκαλιάσουμε τους αδελφούς µας που µμόλις και μετά βίας έχουν διασωθεί».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστοµος (P G 60, 535- 536 εις την προς Ρωµαίους οµιλία ιδ΄) μας λέει: «Δεν φρίττεις άνθρωπε, δεν κοκκινίζεις από ντροπή όταν χαρακτηρίζεις κακούργο αυτόν που παλεύει για το ψωμί του; ακόμη κι αν είναι, αξίζει να βοηθηθεί, αφού πιέζεται απ’ την πείνα τόσο πολύ, ώστε αναγκάζεται να κάνει τέτοια πράγματα. Της δικής µας ωμότητας είναι το έγκλημα αυτό. Επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε εύκολα, αναγκάζονται οι εξαθλιωμένοι να επινοούν µμύριες πονηριές, ώστε να ξεγελάσουν την απανθρωπιά µας και να μαλακώσουν τη σκληρότητά µας…και μάλιστα ο πραγματικός κακούργος είσαι εσύ, διότι παρόλο που έρχεσαι συχνά στην εκκλησία και ακούς τα κηρύγματά µου, όμως στην αγορά προτιμάς το χρήμα, τις ορέξεις σου και τις µμάταιες παρέες από τις δικές µου προτροπές, την ώρα του εκκλησιασμού εμφανίζεσαι ταπεινός, κατόπιν όμως γίνεσαι θρασύς, ωμός και απάνθρωπος»  

Ο Ηρώδης, το σύμβολο του υπερανθρώπου, ξεψυχά στην Ιεριχώ από καρκίνο των εντέρων και υδρωπικία το Πάσχα του 4 π.Χ.[1] Ο θεάνθρωπος Ιησούς επιστρέφει στη Γαλιλαία: τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου. Ο ίδιος, ο καινός φανείς και παλαιός ευρεθείς και πάντοτε νέος εν αγίων καρδίαις γεννώμενος (Επιστ. Προς Διόγνητον) θα τελειώσει στο όρος της Γαλιλαίας την επίγεια πορεία του με τη φράση: και ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος (Μτ. 28,20) Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από τρόμο και τρομακτικά απάνθρωπη. Και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής… Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

«Όσο και αν φαίνεται παράξενο ή παρακινδυνευμένο, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ξένους αποτελεί τη λυδία λίθο για τη γνησιότητα και αυθεντικότητα της Χριστιανικής μας πίστης και βιωτής!  Άλλωστε, όλοι μετανάστες είμαστε σε τούτη την κοιλάδα του κλαυθμώνος, διωγμένοι από την ουράνια πατρίδα μας, προς την οποία προσπαθούμε να επιστρέψουμε…» έγραψε ο Σύρου Δωρόθεος Β΄

Αυτά τα ολίγα σταχυολογήματα για την σημερινή ημέρα που ο Χριστός μας πήρε  τον δρόμο της μετανάστευσης.

Α.Κ.Κ.

Πηγή:https://anastasiosk.blogspot.com