Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς ἔχει ἄμεση σχέση καί συνάφεια μέ τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καθότι τά ἀναφερόμενα στήν «πρώτη σκηνή», στήν σκηνή δηλαδή τοῦ μαρτυρίου ὅπου λατρευόταν ὁ Θεός ἀπό τούς Ἰσραηλίτες πρίν οἰκοδομηθεῖ ὁ ναός τῶν Ἱεροσολύμων, τό θυσιαστήριο καί τά ἱερά ἀντικείμενα πού ὑπῆρχαν ἐκεῖ, ἀποτελοῦν τύπο καί προεικόνιση τῆς Παναγίας. Σύμβολα πού ἀνάγουν στό συμβολιζόμενο, στήν «Τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Πιό συγκεκριμένα, ἡ σκηνή τοῦ μαρτυρίου διαχωριζόταν σέ δύο μέρη, τό ἐξωτερικό πού ὀνομαζόταν «Ἅγια» καί τό ἐσωτερικό καί ἱερώτερο τά «Ἅγια τῶν Ἁγίων». Ἐκεῖ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπῆρχε τό χρυσό θυσιαστήριο τοῦ θυμιάματος καί ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης, μέσα στήν ὁποία βρισκόταν ἡ χρυσή στάμνος μέ τό μάννα, ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, πού εἶχε βλαστήσει θαυματουργικά, καί οἱ δύο πλάκες πού περιεῖχαν τίς διατάξεις τῆς διαθήκης. Καί ὅλα αὐτά ἦταν σκιά ἐκείνων πού θά ἐπακολουθοῦσαν κατά τήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης καί προεικονίσεις τῆς ἐμψύχου κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία στήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἀποκαλεῖται «Ἁγία Ἁγίων μείζων», διότι ὡς μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁγιωτέρα τῶν Ἁγίων τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. Ἡ Θεοτόκος, ἐπίσης, ἔγινε ἡ ἀληθινή σκηνή ὅπου κατοίκησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί, ἑπομένως, ἡ αὐθεντική μαρτυρία περί τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του καί τῆς δυνατότητας νά γίνει ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ κατά χάριν. Γι’ αὐτό ἡ Παναγία ἀποκαλεῖται ἀπό τούς ἱερούς ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνάμα καί κορυφαῖοι θεολόγοι της, ἔμψυχο θυσιαστήριο, χρυσό θυμιατήριο, θυμίαμα εὔοσμο, μύρο πολύτιμο, κιβωτός πού ἔχει χρυσωθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στάμνος πού φέρει τόν Ἄρτο τῆς ζωῆς, ράβδος μυστική ἀπό τήν ὁποία βλάστησε ὁ Κύριος, τό «ἀμάραντον ἄνθος». Ὁλόκληρος δέ ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι πλήρης ἀπό παρόμοιους πρός τήν Θεοτόκο χαρακτηρισμούς. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Παναγία εἶναι ἡ κορύφωση καί ἡ τελείωση, ἡ ὁλοκλήρωση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γιατί ὅλος ὁ κόσμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προετοιμαζόταν παιδαγωγούμενος ἀπό τόν Θεό γιά νά βρεθεῖ ἐκεῖνο τό πρόσωπο, δηλαδή ἡ Παναγία, πού ἑκουσίως θά συνεργαζόταν μέ τόν Θεό γιά τόν ἐρχομό τοῦ Σωτῆρος στόν κόσμο. Γιά νά συντελεσθεῖ ἡ προσωπική συνάντηση καί ἕνωση κάθε πιστοῦ μέ τόν σεσαρκωμένο Λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι «δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄ Κορ. 1,30).
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ
ETOΣ 71oν 2 Ἰουλίου 2023 APIΘ. ΦΥΛ. 27 (3657)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου