«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ»

 

Ὁ Παπουλάκος, ὅταν μιλοῦσε στόν λαό γιά τά ἔργα πού ἀντέχουν στή δοκιμασία τῆς φωτιᾶς, χρησιμοποιοῦσε μιά ζωντανή παραβολή: «Ἕνας εἶχε τρεῖς φίλους, πού θυσιαζόταν γι’ αὐτούς. Κάποτε, ὅμως, ὁ ἴδιος ἔτυχε νά κατηγορηθεῖ, νά συρθεῖ στά δικαστήρια καί νά κινδυνεύσει νά καταδικαστεῖ. Ἀπό τούς τρεῖς φίλους, ὁ ἕνας ἔμεινε ψυχρός καί ἀδιάφορος, ἀσυγκίνητος μπροστά στήν κρίση τοῦ φίλου του. Ὁ δεύτερος τόν λυπήθηκε, πῆγε μέχρι τήν πόρτα τοῦ δικαστηρίου, ἀλλά δέν τοῦ ἐπέτρεψαν νά μπεῖ μέσα κι ἔφυγε. Ὁ τρίτος, ὅμως, ἀγωνίστηκε γιά τή σωτηρία τοῦ φίλου του. Παρουσιάστηκε ὁ ἴδιος ὡς μάρτυρας ὑπεράσπισης καί κατάφερε νά τόν δικαιώσει». «Κι ὁ καθένας μας –ἔλεγε ὁ Παπουλάκος– ἔχει τρεῖς φίλους σ’ αὐτή τή ζωή καί θυσιάζεται γι’ αὐτούς. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ περιουσία μας, ὁ δεύτερος ἡ οἰκογένειά μας καί ὁ τρίτος τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Ὅταν, ὅμως, πέφτει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς ζωῆς καί παρουσιαζόμαστε στό δικαστήριο τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, ὁ πρῶτος φίλος μας, ἡ περιουσία μας, μένει ψυχρή καί ἀδιάφορη γιά τήν τύχη μας. Ὁ δεύτερος, οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι μας, ἔρχονται μέχρι τόν τάφο μας, ἀλλά, μή μπορώντας νά διαβοῦν πιό πέρα, φεύγουν καί μᾶς ξεχνοῦν. Καί μένει ὁ τρίτος, ἄν ἔχουμε, βέβαια, τέτοιον φίλο. Εἶναι τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι ἁπλῶς τά καλά μας ἔργα, ἐκεῖνα πού γίνονται ἀπό καλοσύνη ἤ συμπόνια, γιατί ἔτσι ὑποδεικνύει ἡ συνείδησή μας, ἀλλά ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό τήν ἀγαπῶσα καρδιά μας, πού ἔγιναν πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας, πρός τό ὀρφανό, τόν δυστυχισμένο, τόν ἀδικημένο, τόν κουρασμένο, τόν ἀπογοητευμένο, ἐκεῖνον, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό».

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

ETOΣ 73ον 10 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3767). 

Ὁ γεροντισμός ὡς παράγοντας διάσπασης

 Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ γεροντισμός. Πρόκειται γιά τήν τάση ὁμαδοποίησης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὑπό τή σκέπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἑνός γέροντος – πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἡ ἀπόλυτη αὐθεντία· ὁ λόγος του εἶναι «εὐαγγέλιο». Συχνά, τό φαινόμενο ὑποδαυλίζεται ἀπό τούς ἴδιους τούς γέροντες, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, ἱκανοποιοῦν τή ματαιοδοξία τους. Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ γέροντος δέν πρέπει νά εἶναι ἡ δημιουργία ὀπαδῶν, ἀλλ’ ἡ εἰς Χριστόν προαγωγή τῶν πνευματικῶν του τέκνων.Ὁ ἴδιος ὀφείλει νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ἑνώνει τούς πιστούς μέ τόν Χριστό, διασπώντας τά τείχη πού ὀρθώνονται μεταξύ τους, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τά παραπάνω, συμπεραίνεται ὅτι χρειάζεται μεγάλη διάκριση καί προσοχή γιά νά ἀποφεύγουμε τούς πειρασμούς πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί λαμβάνουν ποικίλες μορφές, κατά καιρούς. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν Σωτήρα Χριστό. Δέν ἀκολουθοῦμε φανατικές καί ὑποκειμενικές ἀνθρώπινες διδασκαλίες, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί παραμένει ἀνόθευτο στούς αἰῶνες. 

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

ETOΣ 73oν 3 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3766)