ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΑΣΧΑ

 

Πάσχα τοῦ Κυρίου, Πάσχα, καί πάλι θά πῶ Πάσχα, πρός τιμή τῆς Ἁγίας Τριάδας. Αὐτή εἶναι ἡ γιορτή τῶν γιορτῶν καί τό πανηγύρι τῶν πανηγυριῶν, πού ξεπερνᾶ τόσο πολύ ὅλες τίς ἄλλες, ὄχι μόνο τίς ἀνθρώπινες καί ἀπό τά κάτω προερχόμενες, ἀλλά ἀκόμη καί τίς γιορτές τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ καί αὐτές πού τελοῦνται πρός τιμήν Του, ὅσο ξεπερνᾶ ὁ ἥλιος τούς ἀστέρες [...]. Σήμερα αὐτή τήν Ἀνάσταση γιορτάζουμε, ὄχι πιά ὡς κάτι πού ἐλπίζουμε, ἀλλ᾽ ἤδη ὡς γεγονός, πού συνάζει κοντά της ὅλο τόν κόσμο. Ὁ καθένας λοιπόν ἄς προσφέρει ὡς καρπό κάτι διαφορετικό τόν καιρό αὐτό, καί ἄς φέρει δῶρο γιορτινό, ἤ μικρό ἤ μεγάλο, ἀπ᾽ ὅσα εἶναι πνευματικά κι ἀγαπητά στόν Θεό, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις του. Γιατί, δῶρο ἀντάξιο πρός τήν γιορτή, μόλις καί μετά βίας θά μποροῦσαν νά πετύχουν καί οἱ ἄγγελοι, οἱ πρῶτοι νοεροί καί καθαροί, καί ἐπόπτες καί μάρτυρες τῆς θεϊκῆς δόξας, ἔστω κι ἄν εἶναι ἐφικτό σ᾽ αὐτούς κάθε εἶδος ὑμνολογίας.

 ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Πηγή: https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/fk.asp?content=content&main=index.htm

Ας πάρουμε στα σοβαρά τη νίκη του Θεού - Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

  

Γιορτάζουμε σήμερα τη Ανάσταση του Χριστού που είναι η νίκη του Θεού κατά του θανάτου αλλά επίσης κατά του κακού. Αλλά τούτη η νίκη δεν κερδήθηκε μοναχά από τον Θεό. Όταν ο Υιός του Θεού έγινε Άνθρωπος υπερίσχυσε έναντι του κακού μέσα από την ανθρώπινη φύση Του με τη Θεική Του δύναμη. Και έτσι ας χαρούμε όχι μόνο με την αγάπη του Θεού, με το έλεος Του, με την μεγαλοπρέπεια Του, με την γενναιοδωρία Του, αλλά ας χαρούμε επίσης με το γεγονός ότι εμείς, ανθρώπινες υπάρξεις, είμαστε σε θέση να ενωθούμε με το Θεό κατά τέτοιο τρόπο ώστε μέσα μας και μέσα από εμάς το κακό μπορεί να καταστραφεί. Όχι μοναχά οι προσωπικές μας αμαρτίες, όχι μόνο η αδυναμία μας, αλλά «ο πονηρός», αυτός που είναι πειρασμός, αυτός που προσπάθησε στην έρημο να υπερισχύσει του Θεού μέσω της ανθρώπινης φύσης.

Ας είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για την νίκη Του αλλά ας χαρούμε κατανοώντας το βάθος, την απεραντοσύνη και τις άπειρες δυνατότητες της ανθρώπινη φύσης μας.

Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, ας θυμηθούμε ότι η νίκη του Χριστού για την ανθρωπότητα είναι επίσης ένα κάλεσμα για μας επειδή ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά ο αναστημένος Χριστός φέρει ακόμα στο σώμα Του τα σημάδια του Πάθους Του. Τα χέρια Του είναι ακόμα πληγωμένα από τα καρφιά, τα πόδια Του είναι ακόμα τρυπημένα, η πλευρά Του είναι ακόμα σημαδεμένη από την λόγχη, το μέτωπό Του είναι ακόμα πληγωμένο από το αγκάθινο στεφάνι και ποτέ δεν θα θεραπευτούν όσο υπάρχει έστω ένας αμαρτωλός στην γη, και αυτός ο αμαρτωλός μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς.

Ας πάρουμε στα σοβαρά τη νίκη του Θεού. Ας καταλάβουμε τι σημαίνει ότι είμαι στη θέση να αφήσω τον Χριστό να σταυρωθεί, και το χειρότερο από αυτό – ίσως βρίσκομαι ανάμεσα σ’ εκείνους που Τον σταύρωσαν και Τον σταυρώνουν αν ενώνομαι με το πλήθος που πρόθυμα αμαρτάνουν απέναντι στον Θεό. Και ίσως να κάνω πιο βαρύ το Σταυρό όπου Τον κάρφωσαν επειδή στο βάπτισμα, μέσω του βαπτίσματος γίναμε όλοι μας ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού. Και όταν υποτάσσουμε αυτό το σώμα, αυτήν την ψυχή, αυτόν τον νού, την καρδιά, αυτήν την θέληση στην δύναμη του Σατανά είναι ο Χριστός που κάνουμε στη γη να υποφέρει.

Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Η αποστολή μας είναι να βρισκόμαστε στη γη, επειδή ανήκουμε στον Χριστό, ο,τι ήταν Εκείνος τις ημέρες της Ενσάρκωσης Του. Έχουμε σταλεί στον κόσμο για να νικήσουμε με την δύναμή Του, την νίκη που έχει ήδη κερδίσει, αλλά που πρέπει μέρα με τη μέρα να κερδίζουμε ενάντια στον εαυτό μας και σε κάθε κάκο που κατέχει εκείνους τους ανθρώπους που ήλθε να σώσει. Έχουμε σταλεί σαν τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους, να ζήσουμε και να πεθάνουμε αν χρειαστεί, για να ζήσουν οι άλλοι και να εισέλθουμε στην αιώνια ζωή. Ως εκ τούτου ας δεχτούμε αυτή τη Γιορτή της Ανάστασης ως σημείο νίκης που πραγματικά έχει κερδηθεί, και σαν ένα κάλεσμα προς εμάς να εισέλθουμε στο Πάθος Του και μαζί Του να κερδίσουμε τους εαυτούς μας και κάθε πρόσωπο γύρω μας. Αμήν.

 πηγή: www.agiazoni.gr

Αναδημοσίευση: https://www.pemptousia.gr

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

                                  Χριστός Ἀνέστη! Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως!

Κυριακή των Βαΐων - Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

 Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σήμερα, την ημέρα των Βαΐων στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό μπροστά σ’ αυτό που συνέβη, στο πως οι Ιουδαίοι δεν μπόρεσαν να συναντήσουν τον Χριστό, γιατί τον συνάντησαν με την φαντασία ότι Εκείνος είναι ένας ένδοξος βασιλιάς που θα μπορούσε να αναλάβει την εξουσία τώρα με κάθε ισχύ, να επικρατήσει και να καταρρίψει τους αλλόθρησκους, τους Ρωμαίους που είχαν κατακτήσει την χώρα τους, και που θα μπορούσε να επανιδρύσει ένα Βασίλειο, ένα επί γης βασίλειο του Ισραήλ. Ξέρουμε ότι Εκείνος δεν ήρθε γι’ αυτό, ήρθε για να ιδρύσει ένα Βασίλειο που δεν θα έχει τέλος, ένα βασίλειο αιώνιο, ένα Βασίλειο που δεν θα είναι ανοιχτό σ’ ένα έθνος, αλλά σε όλα τα έθνη, ένα βασίλειο που θα βασιζόταν στη ζωή και τον θάνατο του Υιού του Θεού που έγινε υιός του ανθρώπου.

Η Μ. Εβδομάδα είναι απ’ την αρχή ως το τέλος μία περίοδος τρομερής σύγχυσης. Οι Ιουδαίοι συναντούν τον Χριστό στις πύλες της Ιερουσαλήμ επειδή περιμένουν από Εκείνον έναν θριαμβευτή στρατιωτικό ηγέτη, αλλά Εκείνος θα έρθει για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, να δώσει την ζωή Του για τον κόσμο, αλλά όχι για να κατακτήσει με βία και δύναμη. Κι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που Τον πλησίαζαν φωνάζοντας « Ωσαννά, Υιέ Δαυίδ» σε λίγες μέρες θα φωνάξουν «Σταυρωθήτω, σταυρωθήτω» επειδή πρόδωσε τις προσδοκίες τους. Αυτοί προσδοκούσαν έναν επίγειο νικητή και αυτός που βλέπουν είναι ένας νικημένος βασιλιάς. Τον μισούν για την ματαίωση όλων των ελπίδων τους.

Αυτό δεν είναι τόσο ξένο για μας στις μέρες μας. Πόσοι είναι εκείνοι που απομακρύνονται με έχθρα από τον Χριστό γιατί τους απογοήτευσε στην μία η στην άλλη ελπίδα τους. Θυμάμαι μία γυναίκα που ήταν πιστή όλη την ζωή της, και όταν ο εγγονός της πέθανε- ένα μικρό αγόρι- μου είπε: «Δεν πιστεύω πια στον Θεό• πως μπόρεσε να μου πάρει τον εγγονό μου;». Κι εγώ της είπα: «Άλλα πιστεύατε, ενώ πέθαιναν χιλιάδες, μυριάδες άνθρωποι…» Με κοίταξε και μου είπε: «Μα γιατί έγινε αυτό σε μένα; Δεν μ’ ενδιαφέρει, αυτά δεν ήταν παιδιά μου».

Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε μας σε μικρότερο βαθμό τόσο συχνά που αμφιταλαντευόμαστε στην πίστη μας, στην εμπιστοσύνη προς τον Θεό, όταν κάτι που περιμένουμε από Εκείνον να κάνει για μας, δεν γίνεται, όταν Εκείνος δεν γίνεται ο Υπάκουος υπηρέτης μας, κι όταν προβάλλουμε την επιθυμία μας, Εκείνος δεν λέει «Αμήν» και δεν την πραγματοποιεί. Άρα δεν είμαστε τόσο ξένοι από εκείνους τους ανθρώπους που συνάντησαν τον Χριστό στις πύλες της Ιερουσαλήμ και μετά στράφηκαν μακριά Του.

Και τώρα, μπαίνουμε στην Μ. Εβδομάδα. Πως αντικρίζουμε αυτά τα γεγονότα; Νομίζω πως οφείλουμε να μπούμε στην Μ. Εβδομάδα όχι σαν θεατές, όχι απλά διαβάζοντας τα σχετικά αποσπάσματα του Ευαγγελίου, πρέπει να μπούμε σαν να είμαστε μέτοχοι των γεγονότων, αλήθεια, διαβάζουμε γι’ αυτά, αλλά θάπρεπε να μπερδευτούμε με το πλήθος που περιβάλλει τον Χριστό και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: «που βρίσκομαι μέσα σ αὐτὸ το πλήθος; Είμαι ένας απ’ αυτούς που λένε: «Ωσαννά, Υιέ Δαυίδ»; Είμαι μήπως απ’ τους περιθωριακούς που κραυγάζουν «Σταύρωσον αυτόν»; Είμαι κάποιος απ’ τους μαθητές που πίστευαν μέχρι την ώρα που ο έσχατος κίνδυνος φάνηκε να έρχεται; Θυμάστε ότι στον κήπο της Γεσθημανή τρεις από τους μαθητές είχαν επιλεγεί για να Του συμπαρασταθούν στις ώρες της υπέρτατης αγωνίας Του, αλλά δεν το έκαναν, ήταν κουρασμένοι, είχαν χάσει το θάρρος τους κι αποκοιμήθηκαν. Τρεις φορές ήρθε σ’ αυτούς, τρεις φορές ήταν μακρυά Του.

Δεν συναντάμε τον Χριστό κάτω απ’ τις ίδιες συνθήκες, αλλά συναντάμε τόσους ανθρώπους που είναι σε αγωνία, όχι μόνο γιατί πεθαίνουν σωματικά, …κι αυτό συμβαίνει σε φίλους, σε συγγενείς, σε ανθρώπους γύρω μας που αγωνιούν με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Είμαστε ζωντανοί, γεμάτοι ενδιαφέρον γι’ αυτούς, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε, στεκόμαστε δίπλα τους, η αποκοιμιόμαστε, που σημαίνει αποσυρόμαστε, γυρνάμε την πλάτη, τους αφήνουμε σε αγωνία, στον φόβο, στην αθλιότητά τους; Και δεν θα μιλήσω για τον Ιούδα, γιατί κανένας μας δεν έχει πρόθεση να προδώσει τον Χριστό μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δεν τον προδίδουμε όταν απομακρυνόμαστε από τις εντολές Του; Όταν λέει: «Σας δίνω παράδειγμα, ν’ ακολουθήσετε..» κι εμείς κουνάμε τα κεφάλια μας και λέμε: «Όχι θέλω μόνο ν’ ακολουθήσω τις επιθυμίες της καρδιάς μου.» Ας σκεφτούμε τον Πέτρο, τον δυνατότερο, εκείνον που μπορούσε να μιλά εκ μέρους των υπολοίπων, όταν έφθασε να ριψοκινδυνεύσει τη ζωή του, η μάλλον όχι την ζωή του, απλά ν’ απορριφθεί, γιατί κανείς δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές.

Εμείς τι κάνουμε, όταν έχουμε τέτοια πρόκληση, όταν κινδυνεύουμε να μας κοροϊδέψουν, να γελοιοποιθούμε, να μας απομονώσουν φίλοι και γνωστοί που σηκώνουν τους ώμους και λένε: «Α, Χριστιανός; Και πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Θεός, πιστεύεις στο Ευαγγέλιό Του, πιστεύεις ότι θα είναι στο πλάι σου; Πόσο συχνά…! Ω, ας μην πούμε: «Δεν είμαι…» αλλά ας πούμε: «Ναι, είναι δόξα μου, κι αν θέλεις να Τον σταυρώσεις, αν θέλεις να Τον απορρίψεις, απόρριψε κι εμένα επίσης επειδή επιλέγω να σταθώ στο πλευρό Του, είμαι μαθητής Του ακόμα κι αν με απορρίψουν, ακόμα και αν δεν μου επιτρέψεις να μπω στο σπίτι σου ξανά».

Ας σκεφτούμε το πλήθος στον Γολγοθά. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν όργανα στην καταδίκη Του, Τον περιγέλασαν, είχαν πάρει την νίκη τους, τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Ακόμα υπήρχαν οι στρατιώτες, οι στρατιώτες που Τον Σταύρωσαν• είχαν σταυρώσει αμέτρητους ακόμα ανθρώπους, έκαναν την δουλειά τους. Δεν τους ένοιαζε ποιόν σταύρωναν. Κι ο Χριστός προσευχόταν γι’ αυτούς: «Συγχώρησε τους Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν…» Δεν σταυρωνόμαστε μεν με φυσικό τρόπο, αλλά λέμε: «Συγχώρησε Πατέρα μου, όλους αυτούς που μας προσβάλλουν, μας απορρίπτουν, που σκοτώνουν την χαρά και σκοτεινιάζουν τις ζωές μας..» Το κάνουμε; Όχι δεν το κάνουμε. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτούς τους σταυρωτές;

Και έπειτα υπήρχε ένα πλήθος ανθρώπων που κατέκλυσαν την πόλη για να δουν έναν άνθρωπο να πεθαίνει, με μία τρελλή περιέργεια, που πιέζει τόσους από μας να γινόμαστε περίεργοι, για όσους υποφέρουν, για όλους εκείνους που αγωνιούν. Θα πείτε, δεν συμβαίνει; Ρωτήστε τον εαυτό σας, πως βλέπετε τηλεόραση, πόσο παθιασμένα βλέπετε τα όσα τρομερά συμβαίνουν στην Σομαλία, στο Σουδάν, στην Βοσνία και όποια άλλη χώρα. Τα βλέπετε με ραγισμένη καρδιά; Είναι ότι δεν μπορείτε να υπομείνετε τον τρόμο, αλλά στρέφεστε στον Θεό με προσευχή, και δίνετε, δίνετε γενναιόδωρα ο,τι μπορείτε για να περιοριστεί η πείνα και η μιζέρια; Έτσι είναι; Όχι, είμαστε οι ίδιοι που πήγαν στον Γολγοθά για να δουν κάποιον να πεθαίνει. Περιέργεια, ενδιαφέρον; Ναι, αλίμονο.

Υπήρχαν ακόμα κι εκείνοι που ήλθαν με την ελπίδα ότι Εκείνος θα πεθάνει• επειδή όταν Εκείνος πεθάνει στον Σταυρό, εκείνοι θα ελευθερωθούν από το τρομερό μήνυμα που Εκείνος φέρνει• ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον άλλο, έτσι που να είμαστε έτοιμοι και να πεθάνουμε γι’ αυτόν. Αυτό το μήνυμα της σταυρωμένης, θυσιαστικής αγάπης, θα μπορούσε να καταργηθεί διαπαντός, και για όλους. Κι αν Εκείνος που το κηρύττει, πεθάνει, θα αποδειχθεί ότι Εκείνος είναι ένας ψευδοπροφήτης, ένας ψεύτης.

Κι ακόμα, υπήρχαν κι εκείνοι που ήρθαν με την ελπίδα ότι θα κατέβει από τον Σταυρό, κι ότι τότε θα μπορούσαν να είναι πιστοί χωρίς ρίσκο, θα ενωθούν με την «μερίδα» των νικητών. Δεν τους μοιάζουμε τόσο συχνά;

Κι έπειτα το σημείο που πολύ δύσκολα τολμάμε ν αντικρύσουμε την Μητέρα του θυσιαζόμενου Υιού του Θεού, η μητέρα του Ιησού, σιωπηλή, προσφέροντας τον θάνατό Του για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους, σιωπηλά, σβήνοντας μαζί Του, ώρα την ώρα, και ο μαθητής που γνώριζε με τον νεανικό τρόπο, πως ν’ αγαπά τον Κύριό του, στεκόμενος με φόβο, κοιτάζοντας τον Κύριό του να πεθαίνει και την Μητέρα ν’ αγωνιά. Νοιώθουμε έτσι όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, νοιώθουμε την αγωνία στους ανθρώπους γύρω μας;

Ας μπούμε στην Μ. Εβδομάδα με σκοπό όχι να είμαστε θεατές όσων συμβαίνουν, ας μπερδευτούμε με το πλήθος και σε κάθε βήμα ας ρωτάμε τον εαυτό μας: ποιός είμαι μέσα σ’ αυτό το πλήθος; Είμαι η Μητέρα; Είμαι ο μαθητής; Είμαι ένας από τους σταυρωτές; Και θα μπορέσουμε να φθάσουμε στην ημέρα της Ανάστασης μαζί μ’ αυτούς για τους οποίους ήταν πραγματικά η ζωή και η ανάσταση• όταν η απελπισία είχε φύγει, ήρθε η νέα ελπίδα, ο Θεός είχε νικήσει. Αμήν.

Απόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr