Ο δεισιδαίμονας είναι άνθρωπος δυστυχισμένος και ζει ζωή άθλια

«Η δεισιδαιμονία είναι παράλογος φόβος του Θεού. Είναι το άκρο, ενώ η ευσέβεια είναι η μέση οδός. Ο δεισιδαίμονας έχει συνείδηση τρομοκρατημένη, επειδή δεν την έχει αναπτύξει πνευματικά. Κι έτσι, φοβάται το θείο, αλλά ο φόβος του αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον σεβασμό. Ο δεισιδαίμονας έχει δημιουργήσει στρεβλή εικόνα για τα χαρακτηριστικά του Θεού και πιστεύει για τον θεό ανεπίτρεπτα πράγματα… Έχει νου σκοτισμένο και σκέψη συγκεχυμένη… Ο δεισιδαίμονας φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος, και ταράζεται εκεί που θα’ πρεπε να βρίσκει τη γαλήνη. Ο δεισιδαίμονας βλέπει παντού τη δύναμη των σκοτεινών δυνάμεων και τους αποδίδει μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι στο Θεό. Ο δεισιδαίμονας είναι ηθικώς ανελεύθερος και διανοητικά πάμπτωχος. Πάσχει από σύνδρομο θρησκευτικής καταδίωξης και είναι ψυχικά άρρωστος. Ο δεισιδαίμονας είναι άνθρωπος δυστυχισμένος και ζει ζωή άθλια».

Άγιος Νεκτάριος

Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα Δημήτριε

 

Σήμερον συγκαλεῖται ἡμᾶς, τοῦ Ἀθλοφόρου ἡ παγκόσμιος πανήγυρις. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, φαιδρῶς ἐκτελέσωμεν, τὴν μνήμην αὐτοῦ λέγοντες. Χαίροις ὁ τὸν χιτῶνα τῆς ἀσεβείας διαρρήξας, διὰ τῆς πίστεως, τὴν δὲ ἀνδρείαν τοῦ Πνεύματος σεαυτῷ περιθέμενος. Χαίροις, ὁ καταργήσας τὰς ἐπινοίας τῶν παρανόμων, τῇ ἰσχὺϊ τῇ δοθείσῃ σοι, παρὰ τοῦ Θεοῦ. Χαίροις, ὁ λογχευθέντων τῶν μελῶν, τὸ μακάριον πάθος πνευματικῶς ἡμῖν ἀναζωγραφήσας τοῦ Χριστοῦ. Ὃν καθικέτευε, Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα Δημήτριε, λυτρωθῆναι ἡμᾶς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, καὶ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Πηγή:https://glt.goarch.org/texts/Oct/Oct26.html

Οι τρεις εκπλήξεις!!!

Ο μακαριστός γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε ότι στη βασιλεία των ουρανών θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τρεις εκπλήξεις.

1η έκπληξη: Θα δούμε ανθρώπους στον παράδεισο, που δεν περιμέναμε να βρίσκονται εκεί.

2η έκπληξη: Δεν θα δούμε πολλούς, που ήμασταν βέβαιοι ότι άξιζαν τον παράδεισο.

3η έκπληξη: Αν εμείς είμαστε στον παράδεισο θα διερωτόμαστε: «Τι έκανα και κέρδισα τον παράδεισο;».

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία

 «Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;», είπε στον λεπρό που επέστρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε».

         Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐ 868 ‐

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ»

 

Ὁ Παπουλάκος, ὅταν μιλοῦσε στόν λαό γιά τά ἔργα πού ἀντέχουν στή δοκιμασία τῆς φωτιᾶς, χρησιμοποιοῦσε μιά ζωντανή παραβολή: «Ἕνας εἶχε τρεῖς φίλους, πού θυσιαζόταν γι’ αὐτούς. Κάποτε, ὅμως, ὁ ἴδιος ἔτυχε νά κατηγορηθεῖ, νά συρθεῖ στά δικαστήρια καί νά κινδυνεύσει νά καταδικαστεῖ. Ἀπό τούς τρεῖς φίλους, ὁ ἕνας ἔμεινε ψυχρός καί ἀδιάφορος, ἀσυγκίνητος μπροστά στήν κρίση τοῦ φίλου του. Ὁ δεύτερος τόν λυπήθηκε, πῆγε μέχρι τήν πόρτα τοῦ δικαστηρίου, ἀλλά δέν τοῦ ἐπέτρεψαν νά μπεῖ μέσα κι ἔφυγε. Ὁ τρίτος, ὅμως, ἀγωνίστηκε γιά τή σωτηρία τοῦ φίλου του. Παρουσιάστηκε ὁ ἴδιος ὡς μάρτυρας ὑπεράσπισης καί κατάφερε νά τόν δικαιώσει». «Κι ὁ καθένας μας –ἔλεγε ὁ Παπουλάκος– ἔχει τρεῖς φίλους σ’ αὐτή τή ζωή καί θυσιάζεται γι’ αὐτούς. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ περιουσία μας, ὁ δεύτερος ἡ οἰκογένειά μας καί ὁ τρίτος τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Ὅταν, ὅμως, πέφτει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς ζωῆς καί παρουσιαζόμαστε στό δικαστήριο τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, ὁ πρῶτος φίλος μας, ἡ περιουσία μας, μένει ψυχρή καί ἀδιάφορη γιά τήν τύχη μας. Ὁ δεύτερος, οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι μας, ἔρχονται μέχρι τόν τάφο μας, ἀλλά, μή μπορώντας νά διαβοῦν πιό πέρα, φεύγουν καί μᾶς ξεχνοῦν. Καί μένει ὁ τρίτος, ἄν ἔχουμε, βέβαια, τέτοιον φίλο. Εἶναι τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι ἁπλῶς τά καλά μας ἔργα, ἐκεῖνα πού γίνονται ἀπό καλοσύνη ἤ συμπόνια, γιατί ἔτσι ὑποδεικνύει ἡ συνείδησή μας, ἀλλά ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό τήν ἀγαπῶσα καρδιά μας, πού ἔγιναν πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας, πρός τό ὀρφανό, τόν δυστυχισμένο, τόν ἀδικημένο, τόν κουρασμένο, τόν ἀπογοητευμένο, ἐκεῖνον, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό».

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

ETOΣ 73ον 10 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3767). 

Ὁ γεροντισμός ὡς παράγοντας διάσπασης

 Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ γεροντισμός. Πρόκειται γιά τήν τάση ὁμαδοποίησης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὑπό τή σκέπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἑνός γέροντος – πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἡ ἀπόλυτη αὐθεντία· ὁ λόγος του εἶναι «εὐαγγέλιο». Συχνά, τό φαινόμενο ὑποδαυλίζεται ἀπό τούς ἴδιους τούς γέροντες, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, ἱκανοποιοῦν τή ματαιοδοξία τους. Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ γέροντος δέν πρέπει νά εἶναι ἡ δημιουργία ὀπαδῶν, ἀλλ’ ἡ εἰς Χριστόν προαγωγή τῶν πνευματικῶν του τέκνων.Ὁ ἴδιος ὀφείλει νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ἑνώνει τούς πιστούς μέ τόν Χριστό, διασπώντας τά τείχη πού ὀρθώνονται μεταξύ τους, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τά παραπάνω, συμπεραίνεται ὅτι χρειάζεται μεγάλη διάκριση καί προσοχή γιά νά ἀποφεύγουμε τούς πειρασμούς πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί λαμβάνουν ποικίλες μορφές, κατά καιρούς. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν Σωτήρα Χριστό. Δέν ἀκολουθοῦμε φανατικές καί ὑποκειμενικές ἀνθρώπινες διδασκαλίες, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί παραμένει ἀνόθευτο στούς αἰῶνες. 

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ»

ETOΣ 73oν 3 Αὐγούστου 2025 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3766)

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς

 

Πηγή:https://arpati.blogspot.com

Ο Χριστός κατοικεί στο σπίτι, στην καρδιά, δεν κατοικεί στην αυλή

«...Ξέρετε τί κάνουν οι κοσμικοί και τί κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι; Οι  κοσμικοί κοιτάζουν η αυλή τους να είναι καθαρή. Το σπίτι μέσα δεν τους ενδιαφέρει  αν έχη σκουπίδια. Σκουπίζουν την αυλή και πετούν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι! Σού  λέει: «Οι άλλοι την αυλή βλέπουν, δεν βλέπουν μέσα το σπίτι». Μέσα μου δηλαδή ας  έχω σκουπίδια, όχι όμως έξω! Τους ενδιαφέρει να τους καμαρώνουν οι άλλοι. Ενώ οι  πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν το σπίτι μέσα να είναι καθαρό. Δεν τους ενδιαφέρει  τί θα πη ο κόσμος, γιατί ο Χριστός κατοικεί στο σπίτι, στην καρδιά, δεν κατοικεί στην  αυλή».

 Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου:  ΛΟΓΟΙ  Α’  «Με Πόνο και Αγάπη» 

Μοναδική αὐθεντία ὁ Χριστός

 

Ἡ ἱστορία τῶν δύο ἀποστόλων μᾶς ὁδηγεῖ σέ τρία πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τό πρῶτο: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν ἀνάμεσα στούς Μεγάλους τῆς ἱστορίας καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὅμως ἀπό ἀνάμεσά τους βγεῖ τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μποροῦν νά παραμείνουν Μεγάλοι, ὄχι ὅμως Ἅγιοι, γιατί ἡ ἁγιότητα δέν στηρίζεται στό πεῖσμα καί στόν ἐγωισμό. Στηρίζεται στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση, στήν ὑποχωρητικότητα, στόν ἀγώνα γιά τήν ἑνότητα. Τό δεύτερο: Δέν ὑπάρχουν ἀλάθητοι στήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχουν αὐθεντίες. Ὁ μόνος ἀλάθητος καί ἡ μοναδική αὐθεντία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἀπόψεις, ἔντονες διαφωνίες, ἀλλά νά ἀντιμετωπίζονται μέσα στό συνοδικό πλαίσιο λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἀλαθήτου, ἔχουμε αἵρεση, πού ἔχει πληρώσει ἀκριβά ἡ χριστιανική Ἐκκλησία στήν πορεία τῆς ἱστορίας της, γιατί ὁδήγησε στό μεγαλύτερο χριστιανικό σχίσμα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὑπάρχει καί ἕνα τρίτο συμπέρασμα: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, στό κοινωνικό, πολιτικό, οἰκογενειακό. Ἀλίμονο, ὅμως, ἄν αὐτές ὁδηγοῦν σέ ρήξεις καί προκαλοῦν ἐμφυλιοπολεμικές συνθῆκες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά λυθοῦν εἶναι στό πλαίσιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας, πού ἐπιτυγχάνονται μόνο μέσα ἀπό τίς δημοκρατικές διαδικασίες, τίς ὁποῖες πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας δίδαξε καί πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ.

                                                                                              Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», ἑβδομαδιαῖο φύλλο ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»

       

Ο ευκολότερος τρόπος για να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση

 

Ό,τι και να κάνουμε, ταπείνωση‐αγάπη‐αρχοντιά χρειάζεται. Τα πράγματα  είναι απλά. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Όσο μπορούμε, να κάνουμε ό,τι είναι δύσκολο  στον διάβολο και εύκολο στον άνθρωπο. Η αγάπη και η ταπείνωση είναι δύσκολες  στον διάβολο και εύκολες στον άνθρωπο. Και ένας φιλάσθενος που δεν μπορεί να  κάνει άσκηση, μπορεί να νικήσει τον διάβολο με την ταπείνωση. Σε ένα λεπτό μέσα  μπορεί ο άνθρωπος να γίνει Άγγελος ή ταγκαλάκι. Πώς; Με την ταπείνωση ή την  υπερηφάνεια. Τί, μήπως χρειάσθηκαν ώρες για να γίνει ο Εωσφόρος από Άγγελος  διάβολος; Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε. Ο ευκολότερος τρόπος για να σωθούμε, είναι  η αγάπη και η ταπείνωση. Γι' αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε  και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα.

                                    Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου:  ΛΟΓΟΙ  Α’  «Με Πόνο και Αγάπη» 

Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες

 

Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο  κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω  και αρχίζουν «βούου...» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η  κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα  πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει... «Εθνικός  Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται  τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η  ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους  αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της  προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν  έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να  ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του  κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα  είναι.

           ΛΟΓΟΙ Α’ ‐ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 

              ΛΟΓΟΙ  Α’  ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 ΙΕΡΟΝ  ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ  «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

 ΣΟΥΡΩΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  1998