ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

 

                                                   ΧΡΙΣΤΟΣ  ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ  ΕΤΕΧΘΗ!

«Η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήση τας καρδίας υμών και τα νοήματα υμών εν Χριστώ Ιησού» (πρβλ. Φιλιπ. δ’, 7).

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

 

« Ήτανε φώτα, χίλια φώτα…. Μα δεν ήτανε το Φως…»

(Γ. Βερίτης)

Τα Χριστούγεννα μιλάνε στην καρδιά μας, μόνο όταν κινούμαστε εκστατικά. Βγαίνοντας από τον εαυτό μας, αφήνοντάς τον λίγο στην άκρη, για να σκεφτούμε και τον διπλανό μας. Τα Χριστούγεννα δεν είναι πυροτέχνημα της στιγμής αλλά στάση ζωής. Μιας ζωής που δε χρειάζεται τα χιλιάδες ψυχρά φωτάκια, αλλά το Φως το Αληθινό, τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης, την Ανατολή ανατολών! Στο βαθμό που η καρδιά μας σκεπάζει τον εμπερίστατο συνάνθρωπό μας γεννιέται στη φάτνη της ψυχής μας Εκείνος που φωτίζει τα σκοτάδια, γλυκαίνει την παγωνιά και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Ο δρόμος των Χριστουγέννων περνά μπροστά από την πόρτα του διπλανού μας!

Αληθινά Χριστού-γεννα να ζήσουμε!

Δεκέμβριος 2024

Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη (Λουκ ι΄25-37) - Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Θυμᾶμαι μιὰ θλιβερὴ στιγμὴ στὴ ζωή, ὅταν ὁ πατέρας μου μὲ ρώτησε ποιὸ εἶναι τὸ ὄνειρο τῆς ζωῆς μου, ἤμουν νέος τότε, κι ἐγὼ εἶπα: «Νὰ εἶμαι μόνο μὲ τὸ Θεό», καὶ αὐτὸς μὲ κοίταξε λυπημένα καὶ μοῦ εἶπε: Δὲν ἔχεις ἀρχίσει ἀκόμη νὰ γίνεσαι χριστιανός. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μαζί του ὅλες τὶς φροντίδες του γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ κάθε πρόσωπο ξεχωριστὰ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Ἂς λάβουμε ὑπόψη μας λοιπὸν σὰν γνώμονα αὐτὸ τὸ σύντομο γεγονὸς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παραβολή. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε ποτὲ πόσο πολὺ ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό. Εἶναι δύσκολο, γιατί εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ξεγελάσεις κάποιον. Ἀκόμα κι ὅταν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε κάποιον, μπορεῖ νὰ ἔρθει μία στιγμὴ ἐγωισμοῦ, διαφωνίας, ἕνας καυγᾶς μπορεῖ νὰ τελειώσει, τουλάχιστον γιὰ λίγο, μία κοινή μας φιλία καὶ ζεστασιὰ.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα ἀντικειμενικὸ κριτήριο. Πῶς συμπεριφέρεσαι στὸν πλησίον; Τί σημαίνει αὐτὸς γιὰ σένα; Ἂν δὲν σημαίνει τίποτα, ἂν εἶναι ἕνας περαστικός, ἂν εἶναι ἁπλὰ κάποιος στὸ δρόμο σου, ἢ ἂν εἶναι κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ τραβήξει τὴν προσοχή σου, ὅταν ἐσὺ εἶσαι σὲ καλὴ διάθεση, τότε δὲν ἀρχίσαμε ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν κόσμο μαζὶ μ’ Αὐτόν.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, ἂς κάνουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας σχετικὲς ἐρωτήσεις, καὶ ἂς διορθώσουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.

(Ἀπόδοση στὴν νεοελληνικὴ www.agiazoni.gr)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ

 

Μάρτυς Δημήτριε

 Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν ἐνδυσάμενος, κατεπολέμησας, ἐχθρὸν τὸν ἀνίσχυρον· πλάνην γὰρ τῶν ἀνόμων, ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης· διό σου καὶ τὴν μνήμην, σεπτῶς πανηγυρίζομεν.

Πηγή:https://glt.goarch.org

Κυριακή Στ΄ του Λουκά (Γαδαρηνών) - (†) π. Νικ. Φαναριώτη

 «...ος είχε  δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν αλλ΄εν τοις μνήμασιν»

Στην εποχή μας κυκλοφορεί πολύς διάβολος διοικουμενικά, και εκεί που δεν υπάρχει Χριστός, κάνει θραύση. Και αυτά τα φοβερά που συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν είναι πόλεμος των πολιτισμών, αλλά όργιο καταστροφής του διαβόλου κατά του κόσμου είναι γραμμένο στην Αποκ. ΙΒ΄12. Ουαί την γην και την θάλασσαν, ότι κατέβη ο διάβολος προς υμάς, έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει.        

Ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του είχαν πάρει το πλοίον για την χώρα των Γαδαρηνών, και όταν βγήκε στην ξηρά υπήντησεν  αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιο ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενε, αλλ΄ εν τοις μνήμασι. Τα κύρια σημεία της περικοπής αναφέρονται σε δαιμόνια, μνήματα, γύμνια, γουρούνια, και υγρούς τάφους. Γύρω από αυτά θα περιστραφούμε.

Το νεκροταφείο είναι τόπος ερημώσεως και θανάτου εκεί ο διάβολος  καμαρώνει το έργο των χειρών του, τις κατακτήσεις του. Κι’ αν έχουν κάποια μόνιμη κατοικία οι δαίμονες είναι οι ερημιές και τα μνήματα άπελθε εις γη,  άνυδρον, έρημον, αγεώργητον, ην άνθρωπος ουκ οικεί, Θεός  μόνος   επισκοπεί. Μ. Βασίλειος  εξορκ.. Εκεί ο μάγος (βλ. Κοσμάς ο Αιτωλός) έστειλε τον νέον να πουλήσει την ψυχή του εκεί ο Μέγας Αντώνιος πήγε να βρει και να πολεμήσει τους δαίμονας.

Αλλά ας μη μελαγχολήσουμε. Τα χριστιανικά κοιμητήρια, κατακτήθηκαν με έφοδο από τους Αγίους για τον Χριστό. Και όπως έγινε και στις  κατακτήσεις της σελήνης έτσι και εδώ, στα χριστιανικά κοιμητήρια οι άγιοι ύψωσαν το σύμβολο της ελπίδος, τον Τίμιον Σταυρόν.

Τα χριστιανικά κοιμητήρια, είναι χώροι αγίων εξομολογημένων και κοινωνημένων, εμποτισμένα από θεία κοινωνία, γεμάτα με άγια λείψανα αγνώστων αγίων γι αυτό και δεν επιτρέπεται να τα πατούμε  εκεί μέσα διάβολος δεν χωρεί.

Υπάρχουν και άλλα νεκροταφεία καταμεσής των πόλεων (πρβ. Ασώτου) τέτοια νεκροταφεία έχει γεμίσει η μοντέρνα κοσμική κοινωνία: τα κακόφημα ξενοδοχεία, τα μαιευτήρια των αμβλώσεων, τα σκυλάδικα των οργίων, τα μεταμεσονύκτια άντρα με τα δηλητηριασμένα ποτά και ναρκωτικά… είναι νεκροταφεία που θάβονται ζωντανοί όσοι συχνάζουν σ’ αυτά. Δείχνουν νικηταί και είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί και είναι πεθαμένοι.

Τα νεκροταφεία είναι εκτός σχεδίου πόλεως δηλ. Εκτός σχεδίου Θεού (ότι ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ΄αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν Φθόνω δε διαβόλου, θάνατος εισήλθε εις τον κόσμον). Σοφία Σολομώντος  Β.23.

Άλλο, νεκροταφεία και άλλο χριστιανικά  κοιμητήρια. Όσα λέμε αφορούν τα νεκροταφεία τα ειδωλολατρικά, τα εβραϊκά, τα μουσουλμανικά, τα αιρετικά, που δεν υπάρχει ελπίδα, διότι δεν υπάρχει Σταυρός, άλλα όρθιες πέτρες με ονόματα. Όποιος έχει μπει σε τέτοιους χώρους, νιώθει την παγωνιά του θανάτου.

Ο πόλεμος του διαβόλου κατά του Χριστού και της Εκκλησίας του, είναι μεγαλοφυώς ανεπτυγμένος σε δύο περιόδους της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Την προ Χ. οπού ο διάβολος είχε το βέτο (λόγω της δικαιοσύνης του Θεού) και στην μ.Χ. οπού έχει δεθεί δια την εκκλησία. Η περικοπή αναφέρεται σε αυτή την δεύτερη  περίοδο.

800 χρόνια π.Χ. ο Όμηρος ανέφερε τον μύθο της Κίρκης που σήμερα ενσαρκώνεται στην εκκοσμίκευση. Ας τον θυμηθούμε γιατί μας πηγαίνει γάντι. Οδύσσεια. Ραψωδία Κ΄.

Το καράβι του Οδυσσέα ξέπεσε στο νησί της θεάς Κίρκης. Εκεί μια ομάδα  από 22 συντρόφους του, τους υποδέχτηκε η Κίρκη με τιμές, τους έστρωσε τραπέζι και άξαφνα, σαν ήπιανε οι σύντρόφοι, μ’ ένα ραβδί τους χτύπησε και μες την χοιρομάντρα τους έκλεισε. Και είχαν φωνή και τρίχες και κεφάλι και σώμα χοίρων, μα γερός σαν πρώτα ό νους τους ήταν. Ραψ. Κ. 240-243.  Όσοι θέλουν να ζήσουν την εκκοσμίκευση, με γεια τους με χαρά τους. Ας μη γελιούνται όμως, όταν αρνούνται  πως παίζουν το ρόλο των συντρόφων του Οδυσσέα.

Υπάρχει όμως και η δεύτερη φάση, ο  Οδυσσέας εις τύπον Χριστού, ανάγκασε την Κίρκη να  τους  ξανακάνει ανθρώπους. Τότε αυτή,  περνώντας μ’ άλλο μαγικό, πασάλειβε καθένα. Κι απ το κορμί τους έπεφταν οι τρίχες πούχαν πρώτα, φυτρώσει απ’ το κατάρατο της μάγισσας βοτάνι. Κι, έγιναν άνθρωποι ξανά, πιο νέοι και πιο λεβέντες, κι’ απ’ ότι ήταν πρωτύτερα πιο ομορφοκαμωμένοι. Ραψ. Κ. 395-  399. Μεταφρ. ΣΙΔΕΡΗ.

Γιατί αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, μόνον όσοι είναι κοντά στον Χριστό, μπορούν να λέγονται φερωνύμως άνθρωποι.

ΑΜΗΝ

Πηγή:https://www.tomtb.com

Κυριακή Θ’ Ματθαίου Στα κύμματα και… στο βυθό, της θαλάσσης!

 

Στη βδομάδα που πέρασε ήταν η γιορτή της Μεταμορφώσεως, στην οποία όπως είπαμε τότε, είναι ο λόγος για τον οποίον υπάρχει η Εκκλησία: «Να μεταμορφωθεί ο κάθε ένας από μας, όχι να συμμορφωθεί σ’ ένα πρότυπο». Η γιορτή είναι η απάντηση του αν αλλάζει ένας άνθρωπος. Και φυσικά η Μεταμόρφωση αφορά όλους τους ανθρώπους· έγγαμους και άγαμους. Γι’ αυτό άλλωστε λέει ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας: «Ο Χριστός στην Μεταμόρφωση εμφάνισε μαζί Του ένα καλόγερο και ένα παντρεμένο! Τον Μωυσή και τον Ηλία»!  Σήμερα στο Ευαγγέλιο, συνεχίζοντας ακριβώς αυτό το θέμα της διδασκαλίας για το πώς μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος και τι σημαίνει εσωτερικό περιεχόμενο, διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον, την περιγραφή του Χριστού να περπατάει πάνω στα κύματα. Προσέξτε: «Ο Χριστός μόνον περπατάει πάνω στα κύματα! Ο Πέτρος προσπαθεί να περπατήσει». Ο Πέτρος το κάνει όσο το «αναφέρει» στον Χριστό. Όταν, αντί να κοιτάει τον Χριστό κοιτάει τα κύματα, αρχίζει και βουλιάζει. Είναι μια εντυπωσιακή κατάσταση όλη αυτή η περιγραφή, γιατί αφορά την καθημερινότητα της ζωής του καθενός μας, ημών που δεν θα πάμε στη Γαλιλαία, ούτε θα είμαστε πάνω στα κύματα της θαλάσσης, αλλά θα βουλιάζουμε μέσα σ’ ένα σωρό άλλα πράγματα.  Ο Πέτρος περπατάει πάνω στα κύματα βλέποντας τον Χριστό να περπατάει πάνω σ’ αυτά, (αυτοί είναι μεσοπέλαγα, θα λέγαμε, αφού η λίμνη της Γενησαρέτ είναι μεγάλη, σαν θάλασσα, και ταλαιπωρούνται από μια θαλασσοταραχή η οποία απειλεί να τους βουλιάξει). Ψυλλιάζονται φυσικά όλοι ότι είναι ο Χριστός, αλλά νομίζουν επίσης ότι είναι φάντασμα, που το βλέπουν μέσα στην ταραχή τους. Και όταν ο Χριστός τους λέει να μη φοβούνται, ο Πέτρος του λέει: «Αν είσαι Συ, πες να περπατήσω κι εγώ πάνω στα κύματα». Και του λέει: «Έλα». Και κατεβαίνει και αρχίζει να περπατάει. Και μετά από λίγο όμως, παρά τις αρχικές επιτυχείς προσπάθειες, αρχίζει να βουλιάζει. Και τότε του λέει ο Χριστός μια κουβέντα η οποία είναι τραγική. Του λέει: «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Σε ποιον το λέει αυτό, αδελφοί μου; Σε ποιον λέει το «ὀλιγόπιστε»; Σε μένα; Σε σας; Όχι. Το λέει σ’ εκείνον, ο οποίος Του είχε πει: «Κύριε, είμαι αμαρτωλός, βγες απ’ το καΐκι μου». Σ’ αυτόν, ο οποίος όταν ρώτησε ο Χριστός «Τι λένε οι άνθρωποι; Ποιος είναι ο Χριστός;», και οι άλλοι, ο καθένας, έλεγε ό,τι ήθελε, ο Πέτρος Του είπε «Συ είσαι ο Χριστός, ο Γιός του Θεού». Το λέει σ’ αυτόν, στον οποίο σε μια άλλη στιγμή του είπε: «Συ είσαι ένας βράχος πάνω στον οποίον εγώ θα χτίσω την Εκκλησία μου». Σ’ αυτόν, ο οποίος ομολογούσε την αμαρτία του, είχε ομολογήσει τον Χριστό Θεό, στον οποίο ο Χριστός είχε πει «Εσύ είσαι ένας βράχος πάνω στον οποίο θα χτίσω την εκκλησία μου», έρχεται τώρα και του λέει: «Ολιγόπιστε γιατί δίστασες;». Και έρχεται στη μέση το πελώριο θέμα που, κι αυτές τις μέρες τυραγνάει, με την αφορμή αυτή την αρρώστια που σέρνεται ανάμεσά μας, πολλούς ανθρώπους: «Τι είναι η πίστη; Η παραδοχή ότι ο Χριστός είναι Θεός; Μόνον αυτό είναι; Τι είναι η πίστη; Η παραδοχή ότι είμαι αμαρτωλός;». Η παραδοχή ότι ο Χριστός είναι κύριος του ουρανού και της γης και είναι Θεός της ζωής μου, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Αλλά, η πίστη είναι η εμπιστοσύνη που έχει κανείς σ’ Αυτόν που είναι κύριος της ζωής και του θανάτου, ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Και, συνεπώς, πώς αποχτάει κανείς πίστη; Γιατί λέει τον Πέτρο «ολιγόπιστο»; Κοιτάχτε αδελφοί μου, έχουμε δύο θέματα με τα οποία έχουμε να παλέψουμε στο θέμα της πίστης. Χρειάζεται να αποχτήσουμε μια σταθερή απόφαση: «Να πιέσουμε τον εαυτό μας να εγκαταλείψει τα δύο ψεύτικα πόδια με τα οποία προσπαθεί να περπατάει. Το ένα πόδι είναι το ψέμα, και το άλλο πόδι είναι η αυτάρκεια».  Σε πρώτη φάση, όλοι νομίζουμε για τον εαυτό μας τα καλύτερα. Και τα ποιοτικότερα. Και φανταζόμαστε τον εαυτό μας ως «κάτι». Όταν έχω τον εαυτό μου (ακόμα χειρότερα) ως κάτι πολύ μεγάλο, είναι δύσκολο να δεχτώ κάτι άλλο μεγαλύτερο. Τα πράγματα οδηγούνται εκεί. Αν μπω σ’ αυτή τη διαδρομή της νοσηρής αξιολόγησης του ψέματος της ζωής μου, αυτό το ψέμα θα με σπρώχνει κάθε μέρα και σε μεγαλύτερη αυταπάτη. Κάθε μέρα το είδωλό μου θα μεγαλώνει. Κάθε μέρα θα γίνεται γιγάντιο. Κι απ’ την άλλη, αυτό θα αιμοδοτεί και την άλλη αυταπάτη, της αυτάρκειας: «Τα μπορώ και τα έχω όλα».  Μέσα σ’ αυτό το ψέμα δουλεύουμε όλοι. Ανέκαθεν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτό το ψέμα δουλεύανε, και δουλεύουμε, και «το τώρα» είναι πιο εύκολο γι’ αυτά τα δύο πράγματα. Παλιότερα, συνθήκες, ανάγκες, ευαισθησίες έκαναν τους ανθρώπους να είναι λιγάκι μαζεμένοι. Τώρα είμαστε έκδοτοι και στο ψέμα της αξιολόγησης του εαυτού μας, και στην αυτάρκεια που αυταπατώμενοι κουβαλάμε. Το ψέμα είναι το πώς απαντάμε στην απορία, «τι είμαστε;». Και η αυτάρκεια είναι ότι «μας φτάνει, μας “επαρκεί” ο εαυτός μας».  Αδελφοί μου, από τον σοφό επιστήμονα που είναι εγωιστής, μέχρι την απλοϊκή γιαγιά που είναι βολεμένη στον εγωισμό της, το πρόβλημα της πίστεως είναι το ίδιο: «Δεν είναι το μυαλό, αλλά τα κριτήρια. Δεν είναι το μυαλό, αλλά η καρδιά. Δεν είναι, τι δυνατότητες ευφυΐας έχουμε, αλλά τι διάθεση αγάπης έχουμε». Πίστη είναι, θα λέγαμε, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς όταν ελευθερωθεί από τα ψέματα και απ’ τον εαυτό του και απ’ την αυτάρκειά του, κι αρχίζει να αγαπάει. Γιατί αγαπάει; Γιατί αποχτάει ταπείνωση. Κι όταν αποχτήσει ταπείνωση, από κει και μετά αρχίζουν τα πράγματα και αλλάζουν. Μπορώ να δεχτώ και κάποιον άλλον.  Εδώ μπαίνει ένα πελώριο πρόβλημα. Η πίστη, με το νόημα που έχει επαναληφθεί εκατομμύρια φορές από τα χείλη των χριστιανών, μπερδεύεται με το να φαντάζεται κανείς ότι είναι τα περίεργα και τα έκτακτα, σαν αυτό που διαβάσαμε σήμερα. Περπατούσε πάνω στα κύματα… Περπατούν οι άνθρωποι πάνω στα κύματα; Δεν περπατάν πάνω στα κύματα. Περνάει κανείς μέσα απ’ την θάλασσα; Δεν περνάει κανείς μέσα απ’ την θάλασσα. Πώς γίνονται αυτά τα πράγματα; Πίστη είναι αυτά τα έκτακτα; Δεν είναι αυτά. Πίστη είναι η εμπιστοσύνη. Ο Πέτρος άρχισε να βουλιάζει όταν έχασε την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού. Γιατί έχασε την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού; Γιατί ξεκίνησε με την λογική «πες και να το κάνω», μετά «έφυγε» απ’ Αυτόν που του είπε, ναι, περπάτα, και ασχολιόταν με τα γύρω.  Χρειάζεται σ’ αυτό το σημείο να ξεμπλέξουμε κάτι. Πίστη σημαίνει να αποδέχομαι Αυτόν που εμπιστεύομαι, και όταν Αυτός συμφωνεί, και όταν διαφωνεί με ό,τι σκέπτομαι και θέλω. Και όταν επαινεί, και όταν απορρίπτει. Και όταν βοηθάει, και όταν δεν βοηθάει. Και όταν με σώζει, και όταν με αφήνει. Και όταν με λυτρώνει απ’ αυτό που με ταλαιπωρεί, και όταν μ’ αφήνει σ’ αυτό που με ταλαιπωρεί. Αυτό είναι πίστη. Ειδάλλως, αν πιστεύουμε ότι στον Χριστό πιστεύουμε «για να» τούτο, εκείνο, εκείνο, να μας κάνει, να μας κάνει, να, να, να, να, να, τότε δεν τον εμπιστευόμαστε. Απλώς βρήκαμε μια πιο καλή ή πιο πνευματική, αν θέλετε, …ασφαλιστική εταιρεία! Ο Χριστός όμως δεν είναι ασφαλιστική εταιρεία. Είναι μία σχέση, στην οποία θα πρέπει οι άνθρωποι να πάμε, εμπιστευόμενοι Αυτόν. Δυσκολία; Μεγάλη! Πορεία; Αργή… μετρημένη… σίγουρη…  Το πρωί ήρθε μια ξένη κυρία εδώ στον ναό και δεν ήθελε να φορέσει μάσκα για να μπει στο ναό, και ήρθε να μου κάνει μια διδασκαλία περί του πράγματος. Είχε μια αντίληψη ότι το ιερό και το άγιο είναι κάτι το οποίο είναι «εκτός απ’ τα ανθρώπινα». Και φανταζόταν ίσως και τον εαυτό της σ’ αυτά τα «εκτός απ’ τα ανθρώπινα». Όταν της είπα «Όταν όλοι οι υπόλοιποι θα φορούν μάσκα μετά από λίγο, κι εσείς δεν θα φοράτε, θα αισθάνεστε ταπείνωση ή εγωισμό;» η κυρία σηκώθηκε και έφυγε οργισμένη. Δεν έκατσε καν στη Λειτουργία.  Έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Λέει ένας άγιος: «Ο Χριστός υπέφερε και πέθανε στα χέρια των Εβραίων μία φορά, και υποφέρει στα χέρια των μαθητών Του και των χριστιανών κάθε μέρα». Είμαστε ακριβώς σ’ αυτή την ταλαιπωρία.  Εμείς θα πρέπει όμως τώρα, τα περιστατικά σαν τα σημερινά, σ’ αυτό που διαβάσαμε δηλαδή απ’ το Ευαγγέλιο, να τα «χρησιμοποιήσουμε» για να μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε: «Το πως θα αυξηθεί η πίστη μας, ελευθερούμενοι από τα ψέματα της ζωής μας κι από τις αυταπάτες αυτάρκειας της ζωής μας, και μαθαίνοντας σιγά-σιγά να εμπιστευόμαστε τον Χριστό και για τη ζωή και για τον θάνατο».  Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος Πηγή:https://enoriako.info

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη

 Ἡ ὀρθόδοξη πίστη Ἡ πίστη μας ἐκκινεῖται ἀπό τήν ἀποδοχή τῆς ἐν Χριστῷ φανερώσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί ὁλοκληρώνεται στήν κατόπιν πνευματικῆς προσπάθειας προσωπική συνάντηση καί μυστηριακή ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἕνωση τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Σέ μία συνάντηση καί ἕνωση ἡ ὁποία ἐντοπίζεται στά ἔργα, τά ἔργα τῆς πίστεως, διότι χωρίς ἔργα ἡ πίστη εἶναι νεκρή καί τό ἀντίθετο, τά ἔργα δίχως τήν πίστη εἶναι τύπος δίχως οὐσία, πομπώδεις ἐνέργειες μέ ἄλλα κίνητρα καί στόχους, συνήθως τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή, στερημένα τῆς ἀγάπης στόν πλησίον. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς ὁδηγεῖ στήν προσευχή γιά τούς ἄλλους, στό νά μοιραζόμαστε, νά χαιρόμαστε στήν χαρά τοῦ ἄλλου, νά λυπούμαστε στήν λύπη του, νά σκεπτόμαστε τόν αἰώνιο προορισμό μας, νά μάθουμε νά ὑπομένουμε, νά ἐλπίζουμε, νά ἐγκρατευόμαστε καί νά χαιρόμαστε τήν ἁπλότητα καί τήν λιτότητα

                                                                                                                      † Ὁ Φ. Ἀ.

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» 

ETOΣ 72ον 11 Αὐγούστου 2024 APIΘ. ΦΥΛ. 32 (3715)

Ένα θαύμα γίνεται μόνο όταν πιστεύουμε ότι ο νόμος βασίζεται στην αγάπη του Θεού και όχι στη δύναμή Του

Το θαύμα δεν είναι παραβίαση των νόμων που διέπουν μεταπτωτικά τον κόσμο, αλλά είναι επάνοδος της κυριαρχικής επικράτησης των νόμων της Βασιλείας του Θεού. 

Ένα θαύμα γίνεται μόνο όταν πιστεύουμε ότι ο νόμος βασίζεται στην αγάπη του Θεού και όχι στη δύναμή Του. Μπορεί να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι Παντοδύναμος αλλά να μην πιστεύουμε στον Πρόνοιά Του και τότε το θαύμα δεν μπορεί να γίνει.

 Διαφορετικά θα έπρεπε ο Θεός να επιβάλει δια της βίας την Θέλησή Του. Αυτό όμως δεν το κάνει. Γιατί το πιο βασικό και ευαίσθητο σημείο στις σχέσεις Του με τον κόσμο, παρά την πτώση του ανθρώπου, είναι ότι σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 
Όταν λέμε στο Θεό: ''Πιστεύω, γι’ αυτό ζητάω τη βοήθειά Σου'', είναι σαν να του λέμε: ''Πιστεύω, πως είσαι πρόθυμος να με εισακούσεις, ότι έχεις αγάπη και ότι ενδιαφέρεσαι για το κάθε γεγονός της ζωής μου''. 
Όταν έτσι καταθέτουμε την αδύνατη πίστη μας, τότε δημιουργούμε σωστή κοινωνία με το Θεό και δίνουμε τη δυνατότητα να γίνει το θαύμα.

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Πηγή:https://anastasiosk.blogspot.com

Ὁ φθονερός ἄνθρωπος

 Ὁ ἄνθρωπος πού φθονεῖ ἐξετάζει συνήθως τήν ζωή τῶν συνανθρώπων του καί ἐπιδιώκει τήν σύγκριση τῆς ζωῆς του μέ τήν δική τους ζωή. Ὅταν διαπιστώσει ὅτι ὁ ἀδελφός του ὑπερέχει, τότε ἀφήνει νά ἐκδηλωθεῖ τό φοβερό πάθος τοῦ φθόνου. Καί συνήθως ἡ πρώτη ἐκδήλωση εἶναι ἡ κατήφεια, ἡ στεναχώρια καί ἡ ἀθυμία. Ἀκόμη καί τά ὑπάρχοντα ὑλικά ἀγαθά γίνονται αἰτία τῆς στεναχώριας. Γι᾿ αὐτό ὁ φθονερός δέν διαφέρει ἀπό ἕναν γυμνό ἄνθρωπο πού πληγώνεται ἀπό ὅλους. Καί αὐτή ἡ πληγή εἶναι πολύ βαθιά. Κατέρχεται στήν καρδιά. Ὁ φθονερός εἶναι συνήθως πολυόμματος. Προσέχει ἐπιμελῶς νά βρίσκει πάντοτε αἰτίες γιά νά κατηγορεῖ. Παρατηρεῖ τόν ἄλλο πῶς θά μιλήσει, πῶς θά συμπεριφερθεῖ. Ἔτσι πίσω ἀπό τήν φιλοκατάκριση κρύβεται ἐπιμελῶς τό πάθος τοῦ φθόνου.

                                                                                                                                                  † Ὁ Φ. Ἀ.

                                                                       Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» 

                                             ETOΣ 72oν 4 Aὐγούστου 2024 APIΘ. ΦΥΛ. 31 (3714)

Ἡ θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων - Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια, πρὶν ἀπὸ τὴν περικοπὴ ποὺ διαβάσαμε σήμερα γιὰ τὴν θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων Γεργεσηνῶν, ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ἱστορία γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ διασχίζει τὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας μὲ τοὺς μαθητές Του. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ τους, ξεσπάει μιὰ θύελλα. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς κοιμόταν ἥσυχα, μὲ τὸ κεφάλι Του ἀκουμπισμένο σὲ ἕνα προσκέφαλο. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι φώναξαν, ὄχι ὅπως σὲ μιὰ προσευχή, ἀλλὰ μὲ ἀγανάκτηση: «Δὲν σὲ νοιάζει ποὺ χανόμαστε;» Ὁ Χριστὸς ξύπνησε, σηκώθηκε καὶ ἀφοῦ τοὺς κοίταξε λυπημένα, τοὺς εἶπε: «Ὦ, ὀλιγόπιστοι». Ἔπειτα στράφηκε πρὸς τὴν καταιγίδα καὶ τὴν διέταξε νὰ κοπάσει.

Αὐτὸ δὲν συμβαίνει συχνὰ καὶ σ’ ἐμᾶς; Νοιώθουμε ὅτι κινδυνεύουμε, ἔχουμε ἀνάγκες, στρεφόμαστε στὸν Θεό, ἀπαιτοῦμε τὴν προσοχή Του, θέλουμε τὰ πράγματα νὰ γίνουν ὅπως ἐμεῖς ἐπιλέγουμε – καὶ ἐπικρατεῖ σιωπή· ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ κοιμᾶται. Καὶ ὑποπτευόμαστε ὅτι δὲν νοιάζεται, ὅτι εἶναι ὅπως ὁ Χριστὸς ποὺ κοιμᾶται εἰρηνικά, μὲ ἀκουμπισμένο τὸ κεφάλι σ’ ἕνα προσκέφαλο, ἐνῶ ἐμεῖς τὰ πλάσματά Του, κλαῖμε, θρηνοῦμε μέσα στήν ἀγωνία μας…

Ὑπάρχει κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ μάθουμε ἀπὸ αὐτό; Ναί, δὲν βρισκόμαστε στὴ θάλασσα, σὲ μιὰ βάρκα, οὔτε ὑπάρχει φυσικὴ καταιγίδα· ὑπάρχουν καταιγίδες γύρω καὶ μέσα μας καὶ στρεφόμαστε στὸν Θεό, ἐπειδὴ θέλουμε νὰ λύσει τὸ πρόβλημά μας. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ καιρὸ πρὶν ὅτι ἄν ἔχετε πίστη ὅσο ὁ κόκκος ἑνὸς σιναπιοῦ, θὰ μπορούσατε νὰ μετακινήσετε βουνά… Εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε πίστη οὔτε σὰν τὸ κόκκο ἑνός σιναπιοῦ; Εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε πίστη καὶ συνεπῶς δὲν ἔχουμε οὔτε κουράγιο, οὔτε ἀντίληψη- οὔτε κουράγιο νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν καταιγίδα καὶ ἀντίληψη γιὰ νὰ δοῦμε μέσα ἀπό αὐτὴν τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ; Ναί, ὁ Κύριος εἶπε στὸν Προφήτη Ἡσαία: «Οἱ ἐνέργειές μου δὲν μοιάζουν μὲ τὶς δικές σου, ὅπως οἱ σκέψεις μου δὲν εἶναι ὅμοιες μὲ τὶς δικές σου! Οἱ ἐνέργειές μου εἶναι πιὸ σπουδαῖες ἀπὸ τὶς δικές σου, ὅπως εἶναι καὶ οἱ σκέψεις μου» Δὲν μάθαμε κάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν ζωή μας μέσα σ’ αὐτὴν τὴν παράξενη κοινότητα ποὺ καλοῦμε Ἐκκλησία, ὅπου Θεὸς καὶ ἄνθρωπος στέκονται ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον; Δὲν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὅταν στηριζόμαστε στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν καταιγίδα, ὅτι δὲν χρειαζόμαστε ἕνα θαῦμα, μοναχὰ τὴν πίστη μας; Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη εἰκόνα.

Καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ μιὰ ἄλλη εἰκόνα ἀπὸ τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὸν τόπο ὅπου βρίσκονται οἱ δαιμονισμένοι· ἐκεῖ, δὲν μένει ἀδρανής, οὔτε παθητικὸς παρατηρητής, οὔτε εἶναι ἀπών: ἐνεργεῖ, θεραπεύει τοὺς δαιμονισμένους· καὶ τὶ συμβαίνει, ποιὰ εἶναι ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἀνθρώπων σ’ αὐτὸ τὸ θαῦμα; Εἶναι τρομοκρατημένοι ἐπειδὴ ἔχουν δεῖ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλώνεται μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστε γεμίζουν μὲ φόβο, ὄχι μὲ δέος. Καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ φύγει: Ἄφησε τὴν χώρα μας, φύγε μακρυά!… Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει δράσει, ἔχει θεραπεύσει, ὅτι ἔχει σώσει τοὺς ἄνδρες, δὲν ἔχει καμία ἀξία· αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι πρέπει νὰ πληρώσουν τὸ τίμημα γι’ αὐτὸ τὸ θαῦμα μὲ τὴν ἀπώλεια τῶν χοίρων τους.

Δὲν πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σ’ ἐμᾶς; Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἔρθει στὴ ζωή μας· καὶ ξαφνικὰ ἀνακαλύπτουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔρχεται ὅπως ἐμεῖς Τὸν θέλουμε! Δὲν ἔρχεται στὴν ζωή μας ἁπλὰ γιὰ νὰ κανονίσει τὰ πράγματα σύμφωνα μὲ τὴ δική μας γνώμη· μεταβάλλει τὴν νεκρὴ τάξη τῆς ζωῆς μας σ’ ἕνα χάος ποὺ κυοφορεῖ ἐνδεχόμενες καταστάσεις – ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ θέλουμε! Θέλουμε ὅ,τι εἴχαμε πρίν: μιὰ ταχτοποιημένη ζωή, χωρὶς προβλήματα, χωρίς να συμβαίνει κάτι σπουδαῖο, οὔτε κάτι τραγικό.

Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα διαβάσαμε τὴν ἱστορία τοῦ ἑκατόνταρχου στὸν ὁποῖο εἶπε ὁ Χριστός: «Θὰ ἔλθω στὸ σπίτι σου νὰ θεραπεύσω τὸν ὑπηρέτη σου». Καὶ ἐκεῖνος εἶπε: «Ὄχι, Κύριε, δὲν χρειάζεται νὰ ἔλθεις, σ’ ἐμπιστεύομαι, ἀρκεῖ ἕνας λόγος σου – καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλά». Ὁ Χριστὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἔλθει· καὶ στὴν ζωή μας, πόσες φορὲς δὲν ἔχει μιλήσει: Ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς· τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι γραμμένο ἀπὸ λόγια ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν τὴν αἰώνια ζωή. Θυμᾶστε τὴν περικοπή, ὅπου ὁ Κύριος μίλησε μὲ ἀκατανόητα λόγια σ’ ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν γύρω Του καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μαθητές Του ἔφυγαν· καὶ ἀφοῦ στράφηκε πρὸς τοὺς δώδεκα, τοὺς εἶπε: «Καὶ ἐσεῖς πρόκειται νὰ μὲ ἀφήσετε;» – καὶ ὁ Πέτρος εἶπε, «Ὄχι – ποῦ νὰ πᾶμε; Τὰ λόγια σου εἶναι λόγια ζωῆς αἰωνίου». Ὁ Χριστὸς δὲν μίλησε ποτὲ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ποτὲ δὲν τὴν περιέγραψε· ὁ λόγος Του ἦταν τέτοιος ποὺ ἀφύπνησε ἐκείνους ποὺ τὸν ἄκουσαν, ποὺ εἶχαν τ’ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς ἀνοιχτά, ποὺ εἶχαν τὴν καλὴ θέληση ν’ ἀκούσουν . «Πὲς ἕναν λόγο – καὶ ὁ ὑπηρέτης μου θὰ θεραπευτεῖ», ὁ Χριστὸς μιλᾶ: γιατί ἐμεῖς, οἱ δούλοι Του, δὲν θεραπευόμαστε; Ἐπειδὴ δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε.

Πιὸ πρίν, σὲ μιὰ ἄλλη περίπτωση, κάποιος ἄλλος εἶχε πεῖ στὸν Κύριο, «Ἄφησέ με – εἶμαι ἀνάξιος». Ὁ Πέτρος, βλέποντας τὴ θαυματουργικὴ ἁλίευση τῶν ψαριῶν στὴν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶπε: «Ἄφησε τὴν βάρκα μου, Κύριε, εἶμαι ἀνάξιος, ἁμαρτωλός». Ἔχουμε πεῖ ποτὲ τέτοια λόγια; Νοιώσαμε ποτὲ ὅτι δὲν ἀξίζουμε νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, νὰ κατοικήσει κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ μας, νὰ εἶναι πραγματικὰ γιὰ μᾶς ἕνας ὑπηρέτης, ποὺ θὰ κάνει πράγματα, ἐπειδὴ τὰ ἔχουμε ἀνάγκη;

Δὲν εἶναι ὁ ἴδιος τρόπος ποὺ ἀνταποκρινόμαστε στὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου; Ἄς σκεφτοῦμε τὸν Πέτρο, τὸ δέος ποὺ ἔνοιωσε ἐπειδὴ εἶχε δεῖ τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς σκεφτοῦμε ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶδαν τὴν θεραπεία τῶν δαιμονισμένων. Εἶπαν: «Φύγε Κύριε» – ἀλλά πόσο διαφορετικὰ τὸ εἶπαν! Ἐμεῖς ποιοὶ εἴμαστε: Ὁ Πέτρος, ἤ οἱ Γεργερσηνοί;

Καὶ πάλι, ὅταν ἀγωνιοῦμε, ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνάγκη – ἔχουμε τὴν πίστη νὰ ποῦμε: «Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ στηρίζει, μπορῶ νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ἀγωνία μου, ἤ τὴν θύελλα», ἤ στρεφόμαστε στὸν Θεὸ καὶ λέμε: «Σῶσε με! Δὲν εἶμαι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνω αὐτὴν τὴν ἀγωνία».

Ἄς τὰ συλλογιστοῦμε ὅλα αὐτά· ἐπειδὴ κάθε λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας, ἐὰν τὸν ἀκοῦμε, ἐὰν ἀνταποκρινόμαστε σ’ αὐτόν. Ἄς προσέξουμε – πέρα ἀπ’ αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα σᾶς ἔχω μιλήσει, μελετῆστε τὰ κείμενα, συλλογιστεῖτε, ἀνακαλύψτε μέσα σὲ αὐτὰ ὅ,τι ἐγὼ δὲν ἔχω καταλάβει. Ἀλλά στὴ συνέχεια ὅλοι μας, στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ τὰ ἔχουμε κατανοήσει, πέρα ἀπὸ τὴ δύναμή μας, χάρη στὸ πνεῦμα καὶ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἄς ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὰ λόγια Του. Ἀμήν.

Ἀπόδοση κειμένου στὴν νεοελληνική: www.agiazoni.gr (πηγή)